Choroby

Choroba von Recklinghausena – czym jest, objawy, leczenie

Paulina Kostka Choroby Brak komentarzy
Kobieta lekarz

Zespół von Recklinghausena to choroba genetyczna, która objawia się zmianami skórnymi, kostnymi, guzami i nowotworami. Właściwie nie jest ona uleczalna. Co jest odpowiedzialne za nerwiakowłókniakowatość typu 1, jak rozpoznać tę chorobę i jaki jest jej przebieg?

Choroba von Recklinghausena – co to jest?

Pierwsze wzmianki o chorobie pojawiły się pod koniec XIX wieku. Za jej opis odpowiedzialny był chirurg Robert William Smith, natomiast do medycyny jednostkę tę wprowadził niemiecki patolog Friedrich Daniel von Recklinghausen.

Choroba von Recklinghausena określana jest również nerwiakowłókniakowatością lub neurofibromatozą typu 1. Ma ona podłoże genetyczne, zaliczana jest do fakomatoz, czyli zaburzeń rozwojowych, które objawiają się charakterystycznymi zmianami w obrębie skóry, układu naczyniowego czy nerwowego. Typowe jest też także występowanie nowotworów. Fakomatozą określa się również stwardnienie guzowate, hipomelanozę, zespół von Hippla-Lindaua czy zespół Struge’a-Webera.

Kobieta lekarz

Objawy choroby von Recklinghausena

Nerwiakowłókniakowatość typu 1 objawia się na różne sposoby. W jej diagnostyce wyróżnia się objawy duże, małe, wtórne oraz powikłania. Wśród tej pierwszej kategorii wymienić można plamy cafe au lait, które rozmieszczone są na całym ciele (najczęściej już od urodzenia), guzki podskórne, guzki Lischa i przebarwienia skórne w okolicach pachowych i pachwinowych. Objawy małe to makrocefalia i niedobór wzrostu.

Objawy wtórne nerwiakowłókniakowatości typu 1 to nerwiakowłókniaki splotowate w tkance podskórnej i w narządach wewnętrznych, niepełnosprawność intelektualna, nadpobudliwość, padaczka, guzy ośrodkowego układu nerwowego, nowotwory złośliwe. Charakterystyczne dla tej choroby są też powikłania ortopedyczne jak dysplazje i deformacje kostne (głównie skolioza i złamania) oraz zwężenia naczyń nerkowych.

Diagnostyka nerwiakowłókniakowatości typu 1

Przy rozpoznaniu choroby von Recklinghausena stosuje się zasady amerykańskiego Narodowego Instytutu Zdrowia. Wśród tych kryteriów wymienia się posiadanie plam cafe au lait o konkretnej średnicy, występujące nerwiakowłókniaki, piegi lub przebarwienia, guzki Lischa, objawy kostne, obecność glejaka nerwu wzrokowego. Jeśli większość tych wytycznych jest spełnionych, wówczas najczęściej można mówić o nerwiakowłókniakowatoścu typu 1.

Leczenie choroby von Recklinghausena

Do tej pory nie istnieje skuteczne leczenie choroby von Recklinghausena, pozostaje ona nieuleczalna. Lekarze koncentrują się więc na leczeniu objawowym, które powinno być dopasowane indywidualnie do pacjenta, a to przez zróżnicowanie objawów. Najczęściej próbuje się ograniczać szybkość przyrostu guzów, podaje się leki uspokajające i przeciwpadaczkowe. Ponadto leczenie obejmuje również chemioterapię lub radioterapię w przypadku glejaków mózgu.

Dlaczego niektóre dźwięki nas denerwują? Najbardziej znienawidzone odgłosy

Paulina Kostka Choroby,Zdrowie Brak komentarzy
Dziewczyna słuchająca muzyki

Wiele osób zmaga się z nadwrażliwością na dźwięki. Jeszcze do niedawna traktowano tę przypadłość raczej w formie fanaberii, dziś jest już na to specjalne określenie, czyli mizofonia. Czym konkretnie jest ten rodzaj nadwrażliwości i jakie są najbardziej znienawidzone odgłosy?

Mizofonia – co to jest?

Mizofonia określana jest również skrótem SSSS, który oznacza Selective Sound Sensivity Syndrome. Jest to rodzaj nadwrażliwości na dźwięki. Pierwszy raz zjawisko zostało opisane na początku XXI wieku. Trwały wówczas badania naukowców z Uniwersytetu Newcastle, którzy chcieli ustalić, co jest przyczyną takiego zaburzenia. Okazuje się, że u osób z nadwrażliwością dźwiękową, zauważalne są różnice w płacie czołowym. Inne reakcje na wybrane dźwięki zaobserwowano u mizofoników, a inne wśród osób, które nie mają problemów z odbieraniem takich bodźców. Podczas badań puszczano m.in. dźwięki deszczu, czajnika, gwaru w kawiarni, płaczącego dziecka, krzyku, oddychania i żucia.

Za najbardziej denerwujące dźwięki, badani uznali odgłos noża i widelca na butelce, pisanie kredą po tablicy, rysowanie paznokciami po tablicy, kobiecy krzyk, działającą szlifierkę kątową, płacz dziecka i kobiecy krzyk. W opozycji był natomiast śmiech dziecka, szum wody, aplauz i uderzenie piorunu.

Dziewczyna słuchająca muzyki

Co czują mizofonicy?

Tak z pozoru błahe bodźce, mogą na mizofoników bardzo źle wpływać. Usłyszenie niektórych dźwięków powoduje u takich osób silne poczucie dyskomfortu. Zdarza się, że pojawia się strach i lęk, mogą doprowadzić one nawet do ataku paniki. Niektórzy mizofonicy mogą zachowywać się agresywnie, są rozdrażnieni i źli, chcą uciec z tego miejsca, w którym słyszą konkretny odgłos.

Czy mizofonię można leczyć?

Obecnie nie istnieje jeszcze żadna forma leczenia mizofonii. Najczęściej mówi się o unikaniu źródeł nieprzyjemnych dźwięków, co z kolei może doprowadzić do izolacji od bliskich. Ewentualnie zastosowanie znajduje również metoda stosowana w leczeniu szumów usznych i terapia poznawczo-behawioralna.

Jakie odgłosy denerwują nas najbardziej?

Okazuje się, że mizofoników najczęściej denerwują odgłosy wydawane przez osoby najbliższe. Co ważne, dla ludzi, którzy nie mają nadwrażliwości tego rodzaju, są one właściwie niezauważalne. Osoby z mizofonią nie mogą znieść odgłosów wydawanych podczas spożywania jedzenia, chodzi o mlaskanie, przełykanie, żucie, ale i siorbanie. Denerwować mogą nawet dźwięki związane z oddychaniem jak nabieranie powietrza, chrapanie czy kichanie.

Irytujące są również dźwięki wydawane przez zwierzęta. Do furii doprowadzić może miauczenie kota, szczekanie psa czy nawet śpiewające ptaki. Mizofonicy napotykają trudności także w pracy, najbardziej denerwujące może być pisanie na klawiaturze czy klikanie myszką.

Wśród najbardziej znienawidzonych dźwięków wymienia się jeszcze pocieranie styropianem o styropian, zgrzytanie zębami, piłowanie paznokci, przejeżdżanie gwoździem po tablicy, borowanie zębów, syrenę policyjną oraz odgłos komara.

Ageuzja, dysgeuzja, na czym polega, jak leczy się życie bez smaku

Aga Leśna Choroby,Leczenie,Zdrowie , Brak komentarzy
Kobieta smakująca słodkie ciastko

Zmysł smaku jest jednym z podstawowych zmysłów ludzkiego ciała. Większość z nas nie wyobraża sobie tego, by nie czuć potraw i napojów, które spożywamy. Co jednak, gdy nasze receptory smakowe zaczynają szwankować? Czym jest ageuzja? Czym jest dysgeuzja? W jaki sposób można leczyć zaburzenia czucia smaku?

Życie bez smaku – czy możliwe?

Możliwość odczuwania smaku jest jednym z podstawowych zmysłów, jakie posiadamy. Czy możliwe jest więc, byśmy byli go pozbawieni? Czym właściwie jest smak? Mówiąc najprościej, w naszej jamie ustnej, konkretnie na języku, w podniebieniu oraz górnej części przełyku, znajdują się receptory smaku zwane kubkami smakowymi. Działają jak chemoreceptory – ślina rozpuszcza poszczególne substancje chemiczne, a te jako impuls nerwowy docierają do mózgu. Nasze odczucia to przede wszystkim mieszanka czterech podstawowych smaków: słodkiego, gorzkiego, kwaśnego i słonego. Wyróżnia się jeszcze piąty smak – umami.

Co jednak, gdy receptory smaku zaczynają szwankować? Wówczas dochodzi do zaburzeń czucia smaku, a tym samym albo do jego całkowitego zatracenia, albo upośledzenia. Są to ageuzja, dysgeuzja, hipogeuzja i hipergeuzja.

Czym jest ageuzja, dysgeuzja?

Ageuzja, to najprościej mówiąc, całkowite zatracenie możliwości odczuwania smaku. Innymi słowy, spożywane jedzenie jest dla nas mdłe i bez smaku, a receptory smakowe niczego nie rejestrują i nie przesyłają informacji dalej za pomocą połączeń nerwowych. Taki skrajny przypadek występuje jednak niezmiernie rzadko, zdecydowanie częściej można spotkać dysgeuzję, która odznacza się zniekształceniem lub osłabieniem bodźców smakowych. Najczęściej polega to na tym, że jedząc, chory odczuwa poszczególne smaki i składniki, których w danej potrawie nie ma lub też nieodczuwaniu niektórych z tych składników.

Oczywiście, powodów takiego stanu rzeczy może być wiele: choroby, używki, leki i inne.

Jakie inne zaburzenia smaku można spotkać?

Rodzajów zaburzeń smaku jest kilka, a choć najczęściej mówi się o ageuzji i dysgeuzji, nie można zapomnieć o innych typach problemów ze smakiem. Należy tu wymienić jeszcze hipogeuzję, objawiającą się pogorszeniem odczuwania smaku, nie tracimy więc całkowicie możliwości odczuwania, ale zdecydowanie zmniejsza się wrażliwość kubków smakowych.

Przeciwieństwem hipogeuzji jest hipergeuzja, sprawiająca, że odczuwane smaki są wielokrotnie intensywniejsze niż normalnie. Do takiego zaburzenia najczęściej dochodzi z racji niedoczynności kory nadnerczy lub przysadki mózgowej.

Kanapka

Jakie są przyczyny zaburzeń smaku?

Przyczyn zaburzeń smaku może być wiele. Jednym z nich jest nadmierna ilość używek – alkohol, papierosy, leki (inhibitory konwertazy, metronidazol, leki przeciwpadaczkowe i moczopędne). Jednak nie tylko one – problemy z odczuwaniem smaku występuje także przez źle prowadzonej higienę jamy ustnej, w tym także protezy zębowe. Wpływ mogą mieć również zabiegi chirurgiczne w obrębie twarzy (np. ucha środkowego).

Za zaburzenia smaku odpowiadają także liczne choroby i infekcje, w tym infekcja górnych dróg oddechowych, choroba ślinianek, a także są objawem licznych chorób neurologicznych. Wśród nich można wymienić: Alzheimera, stwardnienie rozsiane, udar mózgu, zapalenie mózgu, porażenie nerwu twarzowego, choroby wątroby, a także borelioza. Brak witamin, szczególnie B12, polineuropatia cukrzycowa czy neuropatie zaburzeń endokrynologicznych (niedoczynność tarczycy, choroba Cuchinga, Addisona) także nie są tu bez winy.

Jak leczyć zaburzenia smaku?

Jeżeli zauważamy u siebie zaburzenia smaku, w pierwszej kolejności należy udać się do lekarza, by określić, co może być przyczyną. Do kogo iść? W pierwszej kolejności do lekarza pierwszego kontaktu, który da nam skierowanie do laryngologa oraz neurologa. Dzięki temu oceni się, jak duże jest uszkodzenie smaku. Leczenie ageuzji, gysgeuzji czy innych rodzajów zaburzeń czucia receptorów smaku polega przede wszystkim na eliminowaniu przyczyn. Jeżeli za pogorszenie odpowiada infekcja górnych dróg oddechowych – należy ją wyleczyć.

Oczywiście zdarzają się przypadki nieodwracalnych uszkodzeń, szczególnie w przypadku ageuzji. Nie ma tutaj sposobu na skuteczne wyleczenie, choć trwają badania mające na celu opracowanie skutecznej terapii.

Choroba zwyrodnieniowa stawów – jak się objawia?

Aga Leśna Choroby,Leczenie,Zdrowie Brak komentarzy
Masaż kolana

Choroba zwyrodnieniowa stawów, zwana też popularnie po prostu zwyrodnieniem stawów, jest przypadłością, na którą najczęściej narzekają osoby starsze. Obecnie jednak coraz częściej zaczyna ona dotykać także młodszych pacjentów. Czym jest choroba zwyrodnieniowa stawów? Jak się objawia, jak ją leczyć?

Czym jest choroba zwyrodnieniowa stawów?

Właściwie to nie ma żadnej definicji, która dokładnie określałaby, czym jest choroba zwyrodnieniowa stawów. Wiadomo jedynie z całą pewnością, co jest przyczyną tej przypadłości, a odpowiada za nie zachwianie równowagi między zniszczeniem a odbudową chrząstki stawowej. Oczywiście jest to bezpośredni winowajca całego, jednak czynników mogących do tego doprowadzić jest zdecydowanie więcej. Trzeba też pamiętać o innej ważnej kwestii – choroba ta jest nieodwracalna i nieuleczalna. Oznacza to, że gdy dopadnie nas zwyrodnienie stawów, jedynym sposobem na poprawienie komfortu życia, będzie łagodzenie objawów.

Choroba zwyrodnieniowa stawów najczęściej dotyka: stawów biodrowych, kręgosłupa lędźwiowego, kolan oraz palców rąk i nóg. Trzeba jednak pamiętać, że przypadłość ta może objąć praktycznie każdą część ciała.

Jakie choroby zwyrodnienia stawów wyróżniamy?

Jak już wiemy, zwyrodnienie stawów może dotknąć praktycznie każdej części ciała. W praktyce lekarskiej wyróżnia się jednak dwa podstawowe podziały choroby: pierwotną oraz wtórną.

Postać pierwotna choroby występuje zdecydowanie częściej, lecz pomimo tego, do dziś lekarze nie są w stanie dokładnie określić, co może być jej przyczyną. Postać wtórna zwyrodnienia stawów pojawia się rzadziej, jednak zazwyczaj jest następstwem uszkodzeń w okolicach stawów, chorobami organizmu, albo wadami w budowie.

Jak objawia się choroba zwyrodnieniowa stawów?

Choć choroba może dotknąć praktycznie każdej części ciała, najczęściej ogranicza się jedynie do określonych miejsc, na przykład tylko do rąk czy nóg, albo tylko do kręgosłupa. Rzadziej występuje w większej ilości. Należy jednak pamiętać, jakie są najczęstsze objawy tej choroby. Właściwie mamy ich dwie: ból, który występuje zazwyczaj podczas ruchu, a także większe ograniczenie ruchomości. Czasem, choć zdecydowanie rzadziej, pojawiają się także: zniekształcenia obrysu stawu, tkliwość przy dotyku, trzeszczenie w stawach podczas ruchu lub wysięk (patologiczny płyn w stawie).

Ręce osoby starszej

Choroba zwyrodnieniowa stawów – jak do niej dochodzi?

Przyczyn, jakie mogą doprowadzić do choroby zwyrodnieniowej stawów, może być wiele, szczególnie gdy ma się na myśli jej postać wtórną. Bezpośrednimi przyczynami mogą być różnego rodzaju choroby i urazy, zalicza się do nich: urazy stawów, wady wrodzone i rozwojowe, zaburzenia metaboliczne, zaburzenia endokrynologiczne (cukrzyca, tarczyca), inne choroby stawów i kości (martwica, reumatoidalne zapalenie stawów, dna moczanowa), a także odmrożenia.

Co wpływa na rozwój tej choroby? Warto wiedzieć, że istnieją grupy, które są szczególnie narażone na zwyrodnienie stawów. Do takich problemów może doprowadzić choćby otyłość – im większa masa, tym większy nacisk na stawy, wykonywany zawód (praca fizyczna, częste klęczenie, zginanie stawów), uprawiany sport czy osłabienie mięśni wokół stawu. Do czynników sprzyjających chorobie zalicza się także wiek (najczęściej problemy pojawiają się po 40 roku życia), płeć (kobiety częściej chorują niż mężczyźni), a także czynniki genetyczne.

Jak leczyć zwyrodnienie stawów?

Obecnie nie ma możliwości całkowitego wyleczenia choroby zwyrodnieniowej stawów. Istotne będzie jednak to, by jak najwcześniej zauważyć objawy, które mogą świadczyć o chorobie i udać się do lekarza. Wczesne rozpoznanie pozwoli na szybsze wdrożenie leczenia wspomagającego, w tym farmakologii i leczenia rehabilitacyjnego, dzięki któremu w przyszłości uniknie się niesprawności. Trzeba pilnować swojej masy ciała, stosować odpowiednie ćwiczenia, wyeliminować czynniki obciążające, czasem wskazane jest unieruchomienie stawu.

W leczeniu wspomagającym czasem stosuje się także krioterapię i leczenie ciepłem. W sytuacjach skrajnych lekarz może zalecić operację. Całkowite wyleczenie nie jest jednak możliwe, można jedynie zmniejszyć odczuwane objawy i spowolnić rozwój choroby, by jak najdłużej zachować sprawność fizyczną.

Jaka dieta w cukrzycy? Co wolno, a czego nie można jeść w cukrzycy?

Joanna Marecka Choroby,Zdrowe odżywianie,Zdrowie Brak komentarzy
Cukrzyca

Osoby chorujące na cukrzycę muszą przestrzegać wielu zasad żywieniowych. I choć na początku może wydawać się to trudne, wszystko tak naprawdę sprowadza się do… indeksu glikemicznego. Sprawdź, o czym muszą pamiętać osoby chore na cukrzycę typu drugiego.

Co to jest indeks glikemiczny?

We wstępie pisaliśmy, że wszystko sprowadza się do indeksu glikemicznego, dlatego teraz należałoby wytłumaczyć, co to właściwie jest, zanim przejdziemy dalej.

Indeks glikemiczny (IG) jest to wskaźnik, który określa, jak gwałtownie wzrasta poziom glukozy we krwi po spożyciu danego produktu. A jaka zależność występuje w jego przypadku? Jeśli dany produkt spożywczy posiada wysoki indeks glikemiczny, to należy spodziewać się tego, że po jego spożyciu nastąpi gwałtowny wzrost poziomu cukru we krwi. Natomiast jedzenie o niskim indeksie glikemicznym nie spowoduje żadnej reakcji lub będzie ona występować w niewielkim stopniu.

Przy czym nie można utożsamiać ilości węglowodanów z poziomem indeksu glikemicznego, ponieważ różne ich rodzaje mogą mieć zupełnie inny wpływ na skoki cukru.

A jak „czytać” IG? Punktem odniesienia jest glukoza, której indeks wynosi 100. To do niej porównuje się inne produkty. Jeśli indeks glikemiczny wynosi poniżej 55%, mówi się, że jest on niski. IG na poziomie 55-69% określa się jako średnie, natomiast od 70% wysokie.

Zasady diety dla cukrzyków

Osoby chore na cukrzycę muszę kierować się indeksem glikemicznym potraw. Przy czym należy od razu zaznaczyć, że to wcale nie oznacza, że mogą jeść tylko posiłki o niskim indeksie. Konieczne jest po prostu takie zaplanowanie jadłospisu w ciągu dnia, aby zachować odpowiednią podaż kalorii oraz optymalny stosunek między węglowodanami, białkami i tłuszczami.

Ponadto istotny jest sposób przygotowania danych produktów spożywczych, a także to, z czym się je łączy. Przykładowo, owoce zwykle mają wysokie IG. Lecz gdy poda się je z jogurtem naturalnym, skok poziomu cukru automatycznie będzie niższy.

Ponadto trzeba wiedzieć, co jest wskazane w diecie, a czego powinno się unikać.

Cukrzyca typu 2 – co można jeść?

Cukrzyca typu 2 jest najbardziej rozpowszechniona wśród chorujących, dlatego to właśnie na niej skupimy uwagę. Co mogą jeść takie osoby?

Produkty zbożowe, najlepiej pełnoziarniste, jak pieczywo razowe i żytnie, makaron z mąki razowej czy ryż brązowy. Oprócz tego chude sery, oliwę z oliwek, olej rzepakowy, mięso drobiowe oraz ryby. Z owoców dozwolone są m.in. jagody, truskawki, kiwi, cytrusy oraz brzoskwinie.

Większość warzyw jest bezpiecznych dla cukrzyków, tylko tutaj warto pamiętać o tym, że surowe mogą mieć nawet o połowę niższy indeks glikemiczny, niż ugotowane. Tak samo jest też z makaronem – rozgotowany ma wysokie IG, natomiast al dente na optymalnym poziomie.

Jedzenie dla cukrzyków

Cukrzyca typu 2 – czego nie można jeść?

A czego lepiej się wystrzegać? Co oczywiste – słodyczy, cukru białego, miodu, słodzonych napojów, a także pszennych wyrobów piekarniczo-cukierniczych. Co ciekawe, cukrzycy nie powinni sięgać po większość produktów zbożowych bezglutenowych. Uważać powinni też na ugotowane ziemniaki, bób i dynie oraz na sporą część owoców, przede wszystkim suszonych.

Zasad diety dla cukrzyków jest o wiele więcej, to podstawy. Dlatego na początku choroby warto skorzystać z pomocy dietetyka, który ułoży jadłospis oraz wytłumaczy najważniejsze zalecenia. Z czasem gotowanie zgodnie z tymi założeniami stanie się znacznie prostsze i co najważniejsze – smaczne.

Bakteryjne zapalenie płuc – jak rozpoznać?

Paulina Kostka Choroby,Leczenie , Brak komentarzy
RTG płuc

Bakteryjne zapalenie płuc to choroba zaraźliwa. Wywoływana jest najczęściej przez paciorkowce, w tym dwoinkę zapalenia płuc. Choroba ta jest uciążliwa i ma wiele męczących objawów. Wyleczyć ją można jedynie przyjmowaniem odpowiedniego antybiotyku. Po czym rozpoznać bakteryjne zapalenie płuc, jak je zdiagnozować i jak leczyć?

Bakteryjne zapalenie płuc – co warto wiedzieć?

Zapalenie płuc może być wywoływane przez różne czynniki. Wśród nich wymienia się wirusy, grzyby, pasożyty i właśnie bakterie. Są one najczęstszą przyczyną pozaszpitalnych zapaleń płuc. Za większość zakażeń odpowiedzialna jest dwoinka zapalenia płuc. Choroba ta jest zaraźliwa. Wystarczy przebywać w tym samym pomieszczeniu blisko osoby chorej, by zarazić się zapaleniem płuc. Bakterie przenoszone są drogą kropelkową, ale też np. przez skórę rąk. Chcąc uchronić się przed zarażeniem należy przestrzegać podstawowych zasad higieny i ograniczyć kontakt z chorym.

Objawy bakteryjnego zapalenia płuc

Charakterystycznym objawem bakteryjnego zapalenia płuc jest kaszel i to taki określany jako gwałtowny, powodujący duszności. Pojawiają się przy tym trudności z oddychaniem, świszczący oddech, ból odczuwany w klatce piersiowej, najczęściej po bokach. Typowe jest odkrztuszanie ropnej wydzieliny o żółtym zabarwieniu. Zdarza się, że u chorego może pojawić się również krwioplucie.

U chorych z bakteryjnym zapaleniem płuc pojawia się również gorączka i to wysoka, nawet do 40’C. Charakterystyczne jest osłabienie, dreszcze, bóle głowy, mięśni, pojawia się brak apetytu.

Chusteczki, leki, termometr

Diagnostyka bakteryjnego zapalenia płuc

Bakteryjne zapalenie płuc diagnozuje się najczęściej na podstawie objawów i badania fizykalnego. Chorego się osłuchuje, mierzy mu się ciśnienie. Zalecane jest również wykonanie zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej, co przeważnie potwierdza postawioną diagnozę.

Jeśli chory zostaje hospitalizowany, wówczas wykonywanych jest szereg badań. Jest to morfologia krwi, poziom CRP, stężenie bilirubiny i kreatyniny itp. Oprócz tego pacjent ma również bronchoskopię, posiew krwi czy badanie bakteriologiczne plwociny.

Leczenie bakteryjnego zapalenia płuc

Bakteryjne zapalenie płuc jest leczone przede wszystkim antybiotykami. Oprócz tego zalecane jest przyjmowanie leków obniżających gorączkę i ułatwiających odkrztuszanie. Chory na zapalenie płuc powinien przyjmować dużo płynów i obowiązkowo zostać w domu. Najważniejsze to nie doprowadzić do odwodnienia i zadbać o dietę bogatą w żywność zawierającą żywe kultury bakterii, jak jogurty czy kiszonki. Warto też przyjmować leki osłonowe przy antybiotykoterapii. Zalecane jest również powstrzymanie się od palenia papierosów na czas leczenia zapalenia płuc.

Bakteryjne zapalenie płuc to choroba, która musi zostać skutecznie wyleczona. Lekceważenie jej może grozić poważnymi powikłaniami, np. powstaniem ropniaka opłucnej czy ropniem płuca. Wówczas konieczne będzie wprowadzenie dodatkowego leczenia opierającego się nie tylko na antybiotykoterapii, ale również na wykonaniu drenażu czy specjalnej rehabilitacji.

Zapalenie zatok u dzieci – objawy, leczenie

Paulina Kostka Choroby,Leczenie ,,,,, Brak komentarzy
Tabletki i termometr

Zapalenie zatok u dzieci to częsta infekcja. Najczęściej wywoływana jest ona przez wirusy lub bakterie, a przyczyny tej choroby mogą być różne. Jak więc objawia się zapalenie zatok u dzieci i jak należy je leczyć?

Przyczyny zapalenia zatok u dzieci

Przyczyn zapalenia zatok u dzieci może być wiele. Wśród nich wymienia się alergię, astmę oskrzelową, niedobory immunologiczne, chorobę refluksową żołądka, skrzywienie przegrody nosowej, przerośnięcie migdałka gardłowego, ale nie tylko. Zapalenie zatok zdarza się częściej u dzieci uczęszczających do żłobków i przedszkoli. Na niekorzyść jest również zanieczyszczenie powietrza, które osłabia mechanizmy obronne u dzieci. Mowa nie tylko o smogu, ale i o przebywaniu w dymie papierosowym.

Objawy zapalenia zatok u dzieci

Objawy zapalenia zatok u dzieci różnią się od tego, czy jest ono wywołane przez wirusy czy przez bakterie. Jeśli maluch ma zapalenie o charakterze wirusowym, wówczas infekcja trwa około tygodnia. Objawia się ona bólem gardła, kichaniem, gorączką, zatkanym nosem, katarem. Pojawiają się bóle mięśniowe, apatia i złe samopoczucie.

Jeżeli chodzi o objawy bakteryjnego zapalenia zatok u dzieci, najczęściej wymienia się zatkany nos, katar, kaszel. Są to symptomy, które utrzymują się powyżej 10 dni, nie słabną, a wręcz przeciwnie – zaostrzają się. Gorączka wzrasta nawet powyżej 39’C, katar staje się ropny, dzieci odczuwają ból w okolicy oczodołów.

Diagnostyka zapalenia zatok u dzieci

Lekarze przede wszystkim przeprowadzają wywiad odnośnie występujących objawów. Dodatkowo mogą zlecić wykonanie zdjęcia rentgenowskiego lub tomografii komputerowej zatok. Wykonuje się również badania mikrobiologiczne z nosa i gardła.

Leczenie zapalenia zatok u dzieci

Leczenie wirusowego zapalenia zatok u dzieci nie jest zbyt skomplikowane i zazwyczaj ogranicza się do łagodzenia objawów. Podaje się wtedy leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Zalecane jest też stosowanie środków, które nawilżą śluzówkę nosa i leków ułatwiających usuwanie zalegającej wydzieliny.

Leczenie bakteryjnego zapalenia zatok opiera się na antybiotykoterapii. Może ona trwać przez 2 tygodnia lub nawet dłużej. Oprócz tego dziecku podaje się leki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, nawilżające śluzówkę nosa i ułatwiające usuwanie wydzieliny.

Opakowanie chusteczek

Zapalenie zatok u dzieci – jak go uniknąć?

Zapalenie zatok to infekcja, która może przybrać postać przewlekłej choroby, która dla dziecka będzie wyjątkowo uciążliwa. Warto więc zastanowić się, jak zminimalizować ryzyko zachorowania. Przede wszystkim należy unikać kontaktu z osobami, które przechodzą infekcje górnych dróg oddechowych. Niektóre z nich mogą być zaraźliwe. Często chorują dzieci, które chodzą do żłobków i przedszkoli, tam od innych maluchów zarażają się chorobami. Trzeba też nauczyć dziecko przestrzegania podstawowych zasad higieny, czyli częstego mycia rąk, zasłaniania ust przy kaszlu, wycierania nosa jedynie w chusteczkę itp. Zalecane są również szczepienia przeciwko pneumokokom oraz grypie.

Objawy chorej tarczycy – jakie powinny Cię zaniepokoić?

Paulina Kostka Choroby Brak komentarzy
Kobieta z bolącą szyją

W ostatnich latach coraz więcej mówi się o chorobach tarczycy. Wzrasta liczba chorych, ale i świadomość, że konkretne objawy są odpowiedzialne właśnie za chorobę tego gruczołu. Odpowiednia diagnostyka pomaga we wdrożeniu leczenia, które przynosi ulgę wielu pacjentom. Jakie są więc najczęściej występujące choroby tarczycy i jak je rozpoznać?

Niedoczynność tarczycy – co warto wiedzieć?

Niedoczynność tarczycy występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. To choroba, która jest skutkiem niedoboru hormonów tarczycy. Niedoczynność tarczycy może być pierwotna, wtórna lub trzeciorzędowa. Wśród przyczyn wymienia się między innymi zapalenie tarczycy, wycięcie tarczycy, nadmiar lub niedobór jodu, stan po leczeniu jodem promieniotwórczym czy wrodzoną niedoczynność.

Objawy niedoczynności tarczycy są dosyć charakterystyczne. Zwalnia metabolizm organizmu, więc dochodzi do zwiększenia masy ciała. Ponadto chory łatwo się męczy, jest osłabiony, senny, trudno mu się skoncentrować. Bywa, że ma stany depresyjne, apatię, problemy z pamięcią. Wśród objawów niedoczynności tarczycy wymienia się jeszcze zaparcia, zmieniony głos, łamliwe włosy, nieregularne miesiączki, zimną i suchą skórę oraz obrzęki podskórne.

Leczenie niedoczynności tarczycy polega na podawaniu preparatów z L-tyroksyną. Najczęściej stosować te środki należy przez całe życie.

Nadczynność tarczycy – jak rozpoznać?

Nadczynność tarczycy to choroba, która związana jest z nadmierną produkcją hormonów przez ten gruczoł. Wymienia się głównie 2 rodzaje nadczynności tarczycy – chorobę Gravesa-Basedowa i chorobę Plummera. Wśród objawów tej choroby wyróżnia się nadpobudliwość, potliwość, kołatanie serca, uczucie duszności, osłabienie, spadek wagi, drżenie rąk, bezsenność, zaburzenia miesiączkowania, zahamowanie wzrostu czy nietolerancję gorąca.

Po zdiagnozowaniu nadczynności tarczycy lekarz dobiera odpowiednie leczenie. Polega ono na przyjmowaniu leków, by utrzymać prawidłowe parametry tarczycy. Najczęściej stosuje się leczenie tyreostatykami, beta-blokerami lub jodem radioaktywnym. Bywa, że wdrażane jest leczenie chirurgiczne polegające na częściowym usunięciu tarczycy.

Choroba Hashimoto

Choroba Hashimoto, a raczej zapalenie tarczycy Hashimoto to przewlekła choroba o podłożu autoimmunologicznym. Częściej występuje ona u kobiet niż u mężczyzn. Może ona przebiegać samodzielnie lub z innymi chorobami. W tym drugim przypadku chory zmaga się dodatkowo np. z cukrzycą, reumatoidalnym zapaleniem stawów, miastenią, bielactwem itd.

Wśród objawów choroby Hashimoto wymienia się przede wszystkim uczucie zmęczenia, przybranie na wadze, bóle mięśniowo-stawowe, suchą skórę, łamliwe włosy i paznokcie, zaburzenia miesiączkowania, zaparcia, zaburzenia oddychania, problemy z pamięcią, stany depresyjne, trudności z zajściem w ciążę.

Leczenie choroby Hashimoto jest najczęściej farmakologiczne i polega na przyjmowaniu lewotyroksyny. Jest to właściwie jedyna metoda leczenia. Bywa, że preparaty te należy stosować przez wiele lat. Czasami dodatkowo zaleca się, by chora osoba przyjmowała również witaminę B i D, selen oraz cynk.

Choroby przenoszone przez kleszcze – jak się chronić?

Paulina Kostka Choroby ,,,,, Brak komentarzy
Mały kleszcz

Łagodne zimy przyczyniają się do tego, że z roku na rok, w Polsce przybywa kleszczy. Te małe pajęczaki budzą strach nie tylko wśród ludzi, chętnie atakują również zwierzęta. Ugryzienie kleszcza w wielu przypadkach może wiązać się z różnymi, groźnymi w skutkach chorobami. Jak więc zagrażają nam kleszcze i w jaki sposób możemy się przed nimi chronić?

Borelioza

Wśród chorób odkleszczowych wymienia się najczęściej boreliozę. Z roku na rok wzrasta zachorowanie na tą chorobę, najwięcej zakażonych jest na Podlasiu oraz w Małopolsce. Borelioza to wieloukładowa choroba zakaźna. Nazywana jest również chorobą z Lyme lub krętkowicą kleszczową. Wywoływana jest przez konkretny rodzaj bakterii, który roznoszony jest właśnie przez kleszcze. Te, kąsając człowieka przenoszą je w ślinie lub wymiocinach.

Nie każde ugryzienie kleszcza kończy się boreliozą. Jeśli jednak zauważymy na ciele charakterystyczny rumień wędrujący. On jest głównym sygnałem, że doszło do zakażenia boreliozą. Dodatkowo pojawiać się mogą objawy charakterystyczne dla grypy lub przeziębienia, czyli gorączka, osłabienie, bóle mięśni, bóle głowy. Brak leczenia wczesnej postaci boreliozy może poskutkować zapaleniem stawów, neuroboreliozą, zapaleniem mięśnia sercowego, zapaleniem skóry itd. Warto więc po pojawieniu się rumienia w miejscu ugryzienia, zgłosić się do lekarza. Zostanie wówczas wdrożona antybiotykoterapia.

Kleszczowe zapalenie mózgu

Kleszcze mogą roznosić również wirusy, tak jest w przypadku kleszczowego zapalenia mózgu. Objawy choroby początkowo są grypopodobne. U zakażonych występuje gorączka, nudności, wymioty, czasem pojawia się biegunka. U znacznej części chorych dochodzi do samoistnego wyleczenia po około tygodniu. Bywa jednak, że objawy rozszerzają się i dochodzi do neuroinfekcji. Wówczas dojść może nawet do zapalenia mózgu, zapalenia móżdżku, zapalenia rdzenia kręgowego czy zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych.

Tularemia

Kleszcze mogą przenosić również tularemię. Jest to ostra choroba zakaźna, która charakteryzuje się powiększeniem węzłów chłonnych. Niestety może doprowadzić nawet do posocznicy, która jest realnym zagrożeniem dla życia. Do objawów tularemii zalicza się gorączkę, osłabienie, utratę wagi, obrzęk węzłów chłonnych, zapalenie gardła. Dojść może również do zajęcia dróg oddechowych. W tej sytuacji powinno dostać natychmiast wdrożone leczenie antybiotykami.

Babeszjoza

Kleszcze wywołują również choroby pasożytnicze, wśród nich jest właśnie babeszjoza. Występuje ona zarówno u ludzi, jak i u zwierząt. Przebieg tej choroby może być bezobjawowy, bywa jednak, że dochodzi do infekcji o szerokim spektrum. Przypominać może ona malarię. Pojawiają się więc objawy grypopodobne, chory ma dreszcze gorączkę, jest osłabiony, poci się, ma bóle głowy, mięśni, brak mu apetytu. Najczęściej dochodzi do powiększenia wątroby i śledziony, co stwierdzane jest w badaniu fizykalnym lub obrazowym. Babeszjoza może doprowadzić do powikłań w postaci ostrej niewydolności nerek, ostrej niewydolności oddechowej i wstrząsu.

Duży kleszcz

Jak się chronić przed chorobami odkleszczowymi?

W sezonie, kiedy trwa wzmożony atak kleszczy, należy zadbać o odpowiednie ubranie. Mowa o noszeniu koszul z długimi rękawami, długich spodni, zakrytych butów. Lepiej unikać miejsc, w których wiadomo, że jest wiele pajęczaków, czyli są to lasy, zarośla, łąki, ale nawet parki miejskie. Warto też stosować preparaty odstraszające kleszcze, a po każdym przyjściu do domu należy uważnie sprawdzić, czy nie mamy na ciele tego małego pajęczaka.

Choroba refluksowa – na czym polega, objawy, leczenie

Paulina Kostka Choroby ,, Brak komentarzy
Mężczyzna z bólem brzucha

Choroba refluksowa dotyka coraz więcej osób. Daje charakterystyczne objawy, dzięki którym łatwo można ją zdiagnozować. Dolegliwości te związane są z zarzucaniem treści żołądkowej do przełyku. Jakie są więc objawy choroby refluksowej i jak ją leczyć?

Czym jest choroba refluksowa?

Choroba refluksowa przełyku, zwana też refluksem żołądkowo-przełykowym, polega na cofaniu się treści żołądkowej do przełyku. Winny temu jest niesprawny zwieracz dolny przełyku. Szacuje się, że nawet 1/5 ludzi na całym świecie ma objawy refluksu co najmniej raz w tygodniu. Jak więc rozpoznać chorobę refluksową?

Objawy choroby refluksowej

Choroba refluksowa przełyku wywołuje sporo objawów. Wśród nich wymienia się przede wszystkim zgagę i ból w klatce piersiowej. Niektórzy mają też zespoły z uszkodzeniem przełyku. Często mówi się również o kaszlu, zapaleniu krtani i astmie oskrzelowej. Powiązane z chorobą refluksową mogą być zapalenia zatok, gardła i uszu, zwłóknienie płuc, nieprzyjemny zapach z ust i krwawienie w górnego odcinka przełyku.

Powikłania choroby refluksowej

Choroba refluksowa wywołać może powikłania. Najczęściej dochodzi do nadżerek przełyku. Chorzy uskarżają się również na owrzodzenia, zwężenie przełyku, krwawienia z owrzodzeń, erozję szkliwa i próchnicę. Refluks żołądkowo-przełykowy zwiększa również ryzyko wystąpienia raka gruczołowego przełyku, raka płaskonabłonkowego przełyku i raka złącza żołądkowo-przełykowego, dlatego tak istotne jest właściwe rozpoznanie tej choroby i wdrożenie odpowiedniego leczenia.

Diagnostyka choroby refluksowej

W diagnostyce choroby refluksowej niezbędne jest wykonanie kilku badań. Głównie mówi się o endoskopii górnego odcinka przewodu pokarmowego. Wykonuje się takżę badania RTG przełyku z kontrastem. Zalecane są również testy omeprazolowe i 24-godzinna pH-metria i manometria przełykowa.

Leczenie choroby refluksowej

Leczenie refluksu żołądkowo-przełykowego odbywa się na kilka sposobów. Przede wszystkim jest to leczenie zachowawcze polegające na stosowaniu leków z grupy inhibitorów pompy protonowej. Wśród takich preparatów wymienia się leki mające w składzie omeprazol czy pantoprazol. Mają one na celu zmniejszenie poziomu kwasów soków żołądkowych.

W niektórych przypadkach konieczne jest wdrożenie leczenia chirurgicznego. Ma ono miejsce, kiedy leczenie farmaceutykami z grupy IPP nie przynosi skutków lub pojawiają się powikłania. Wówczas lekarze podejmują decyzję o przeprowadzeniu operacji. Najczęściej mówi się o fundoplikacji, gastroplikacji, zabiegu Stretta lub metodzie Linx.

U chorych na refluks żołądkowo-przełykowy należy zastosować także działania niefarmakologiczne, które mogą zmniejszyć objawy choroby. Przede wszystkim należy pomyśleć o zmniejszeniu masy ciała, jeśli chory ma nadwagę lub jest otyły. Wiele zmian powinno zajść również w codziennej diecie. Zaleca się stosowanie diety lekkostrawnej, która w znacznej mierze polega na ograniczeniu spożywanych tłuszczów. Należy też zrezygnować z papierosów, alkoholu, ale i mocnej kawy, słodyczy i cytrusów. Warto jeść mało, ale często i regularnie. Najlepiej, by stosować się do zasady 5 posiłków dziennie.