Choroby

Bakteryjne zapalenie płuc – jak rozpoznać?

Paulina Kostka Choroby,Leczenie Brak komentarzy
RTG płuc

Bakteryjne zapalenie płuc to choroba zaraźliwa. Wywoływana jest najczęściej przez paciorkowce, w tym dwoinkę zapalenia płuc. Choroba ta jest uciążliwa i ma wiele męczących objawów. Wyleczyć ją można jedynie przyjmowaniem odpowiedniego antybiotyku. Po czym rozpoznać bakteryjne zapalenie płuc, jak je zdiagnozować i jak leczyć?

Bakteryjne zapalenie płuc – co warto wiedzieć?

Zapalenie płuc może być wywoływane przez różne czynniki. Wśród nich wymienia się wirusy, grzyby, pasożyty i właśnie bakterie. Są one najczęstszą przyczyną pozaszpitalnych zapaleń płuc. Za większość zakażeń odpowiedzialna jest dwoinka zapalenia płuc. Choroba ta jest zaraźliwa. Wystarczy przebywać w tym samym pomieszczeniu blisko osoby chorej, by zarazić się zapaleniem płuc. Bakterie przenoszone są drogą kropelkową, ale też np. przez skórę rąk. Chcąc uchronić się przed zarażeniem należy przestrzegać podstawowych zasad higieny i ograniczyć kontakt z chorym.

Objawy bakteryjnego zapalenia płuc

Charakterystycznym objawem bakteryjnego zapalenia płuc jest kaszel i to taki określany jako gwałtowny, powodujący duszności. Pojawiają się przy tym trudności z oddychaniem, świszczący oddech, ból odczuwany w klatce piersiowej, najczęściej po bokach. Typowe jest odkrztuszanie ropnej wydzieliny o żółtym zabarwieniu. Zdarza się, że u chorego może pojawić się również krwioplucie.

U chorych z bakteryjnym zapaleniem płuc pojawia się również gorączka i to wysoka, nawet do 40’C. Charakterystyczne jest osłabienie, dreszcze, bóle głowy, mięśni, pojawia się brak apetytu.

Chusteczki, leki, termometr

Diagnostyka bakteryjnego zapalenia płuc

Bakteryjne zapalenie płuc diagnozuje się najczęściej na podstawie objawów i badania fizykalnego. Chorego się osłuchuje, mierzy mu się ciśnienie. Zalecane jest również wykonanie zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej, co przeważnie potwierdza postawioną diagnozę.

Jeśli chory zostaje hospitalizowany, wówczas wykonywanych jest szereg badań. Jest to morfologia krwi, poziom CRP, stężenie bilirubiny i kreatyniny itp. Oprócz tego pacjent ma również bronchoskopię, posiew krwi czy badanie bakteriologiczne plwociny.

Leczenie bakteryjnego zapalenia płuc

Bakteryjne zapalenie płuc jest leczone przede wszystkim antybiotykami. Oprócz tego zalecane jest przyjmowanie leków obniżających gorączkę i ułatwiających odkrztuszanie. Chory na zapalenie płuc powinien przyjmować dużo płynów i obowiązkowo zostać w domu. Najważniejsze to nie doprowadzić do odwodnienia i zadbać o dietę bogatą w żywność zawierającą żywe kultury bakterii, jak jogurty czy kiszonki. Warto też przyjmować leki osłonowe przy antybiotykoterapii. Zalecane jest również powstrzymanie się od palenia papierosów na czas leczenia zapalenia płuc.

Bakteryjne zapalenie płuc to choroba, która musi zostać skutecznie wyleczona. Lekceważenie jej może grozić poważnymi powikłaniami, np. powstaniem ropniaka opłucnej czy ropniem płuca. Wówczas konieczne będzie wprowadzenie dodatkowego leczenia opierającego się nie tylko na antybiotykoterapii, ale również na wykonaniu drenażu czy specjalnej rehabilitacji.

Zapalenie zatok u dzieci – objawy, leczenie

Paulina Kostka Choroby,Leczenie Brak komentarzy
Tabletki i termometr

Zapalenie zatok u dzieci to częsta infekcja. Najczęściej wywoływana jest ona przez wirusy lub bakterie, a przyczyny tej choroby mogą być różne. Jak więc objawia się zapalenie zatok u dzieci i jak należy je leczyć?

Przyczyny zapalenia zatok u dzieci

Przyczyn zapalenia zatok u dzieci może być wiele. Wśród nich wymienia się alergię, astmę oskrzelową, niedobory immunologiczne, chorobę refluksową żołądka, skrzywienie przegrody nosowej, przerośnięcie migdałka gardłowego, ale nie tylko. Zapalenie zatok zdarza się częściej u dzieci uczęszczających do żłobków i przedszkoli. Na niekorzyść jest również zanieczyszczenie powietrza, które osłabia mechanizmy obronne u dzieci. Mowa nie tylko o smogu, ale i o przebywaniu w dymie papierosowym.

Objawy zapalenia zatok u dzieci

Objawy zapalenia zatok u dzieci różnią się od tego, czy jest ono wywołane przez wirusy czy przez bakterie. Jeśli maluch ma zapalenie o charakterze wirusowym, wówczas infekcja trwa około tygodnia. Objawia się ona bólem gardła, kichaniem, gorączką, zatkanym nosem, katarem. Pojawiają się bóle mięśniowe, apatia i złe samopoczucie.

Jeżeli chodzi o objawy bakteryjnego zapalenia zatok u dzieci, najczęściej wymienia się zatkany nos, katar, kaszel. Są to symptomy, które utrzymują się powyżej 10 dni, nie słabną, a wręcz przeciwnie – zaostrzają się. Gorączka wzrasta nawet powyżej 39’C, katar staje się ropny, dzieci odczuwają ból w okolicy oczodołów.

Diagnostyka zapalenia zatok u dzieci

Lekarze przede wszystkim przeprowadzają wywiad odnośnie występujących objawów. Dodatkowo mogą zlecić wykonanie zdjęcia rentgenowskiego lub tomografii komputerowej zatok. Wykonuje się również badania mikrobiologiczne z nosa i gardła.

Leczenie zapalenia zatok u dzieci

Leczenie wirusowego zapalenia zatok u dzieci nie jest zbyt skomplikowane i zazwyczaj ogranicza się do łagodzenia objawów. Podaje się wtedy leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Zalecane jest też stosowanie środków, które nawilżą śluzówkę nosa i leków ułatwiających usuwanie zalegającej wydzieliny.

Leczenie bakteryjnego zapalenia zatok opiera się na antybiotykoterapii. Może ona trwać przez 2 tygodnia lub nawet dłużej. Oprócz tego dziecku podaje się leki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, nawilżające śluzówkę nosa i ułatwiające usuwanie wydzieliny.

Opakowanie chusteczek

Zapalenie zatok u dzieci – jak go uniknąć?

Zapalenie zatok to infekcja, która może przybrać postać przewlekłej choroby, która dla dziecka będzie wyjątkowo uciążliwa. Warto więc zastanowić się, jak zminimalizować ryzyko zachorowania. Przede wszystkim należy unikać kontaktu z osobami, które przechodzą infekcje górnych dróg oddechowych. Niektóre z nich mogą być zaraźliwe. Często chorują dzieci, które chodzą do żłobków i przedszkoli, tam od innych maluchów zarażają się chorobami. Trzeba też nauczyć dziecko przestrzegania podstawowych zasad higieny, czyli częstego mycia rąk, zasłaniania ust przy kaszlu, wycierania nosa jedynie w chusteczkę itp. Zalecane są również szczepienia przeciwko pneumokokom oraz grypie.

Objawy chorej tarczycy – jakie powinny Cię zaniepokoić?

Paulina Kostka Choroby Brak komentarzy
Kobieta z bolącą szyją

W ostatnich latach coraz więcej mówi się o chorobach tarczycy. Wzrasta liczba chorych, ale i świadomość, że konkretne objawy są odpowiedzialne właśnie za chorobę tego gruczołu. Odpowiednia diagnostyka pomaga we wdrożeniu leczenia, które przynosi ulgę wielu pacjentom. Jakie są więc najczęściej występujące choroby tarczycy i jak je rozpoznać?

Niedoczynność tarczycy – co warto wiedzieć?

Niedoczynność tarczycy występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. To choroba, która jest skutkiem niedoboru hormonów tarczycy. Niedoczynność tarczycy może być pierwotna, wtórna lub trzeciorzędowa. Wśród przyczyn wymienia się między innymi zapalenie tarczycy, wycięcie tarczycy, nadmiar lub niedobór jodu, stan po leczeniu jodem promieniotwórczym czy wrodzoną niedoczynność.

Objawy niedoczynności tarczycy są dosyć charakterystyczne. Zwalnia metabolizm organizmu, więc dochodzi do zwiększenia masy ciała. Ponadto chory łatwo się męczy, jest osłabiony, senny, trudno mu się skoncentrować. Bywa, że ma stany depresyjne, apatię, problemy z pamięcią. Wśród objawów niedoczynności tarczycy wymienia się jeszcze zaparcia, zmieniony głos, łamliwe włosy, nieregularne miesiączki, zimną i suchą skórę oraz obrzęki podskórne.

Leczenie niedoczynności tarczycy polega na podawaniu preparatów z L-tyroksyną. Najczęściej stosować te środki należy przez całe życie.

Nadczynność tarczycy – jak rozpoznać?

Nadczynność tarczycy to choroba, która związana jest z nadmierną produkcją hormonów przez ten gruczoł. Wymienia się głównie 2 rodzaje nadczynności tarczycy – chorobę Gravesa-Basedowa i chorobę Plummera. Wśród objawów tej choroby wyróżnia się nadpobudliwość, potliwość, kołatanie serca, uczucie duszności, osłabienie, spadek wagi, drżenie rąk, bezsenność, zaburzenia miesiączkowania, zahamowanie wzrostu czy nietolerancję gorąca.

Po zdiagnozowaniu nadczynności tarczycy lekarz dobiera odpowiednie leczenie. Polega ono na przyjmowaniu leków, by utrzymać prawidłowe parametry tarczycy. Najczęściej stosuje się leczenie tyreostatykami, beta-blokerami lub jodem radioaktywnym. Bywa, że wdrażane jest leczenie chirurgiczne polegające na częściowym usunięciu tarczycy.

Choroba Hashimoto

Choroba Hashimoto, a raczej zapalenie tarczycy Hashimoto to przewlekła choroba o podłożu autoimmunologicznym. Częściej występuje ona u kobiet niż u mężczyzn. Może ona przebiegać samodzielnie lub z innymi chorobami. W tym drugim przypadku chory zmaga się dodatkowo np. z cukrzycą, reumatoidalnym zapaleniem stawów, miastenią, bielactwem itd.

Wśród objawów choroby Hashimoto wymienia się przede wszystkim uczucie zmęczenia, przybranie na wadze, bóle mięśniowo-stawowe, suchą skórę, łamliwe włosy i paznokcie, zaburzenia miesiączkowania, zaparcia, zaburzenia oddychania, problemy z pamięcią, stany depresyjne, trudności z zajściem w ciążę.

Leczenie choroby Hashimoto jest najczęściej farmakologiczne i polega na przyjmowaniu lewotyroksyny. Jest to właściwie jedyna metoda leczenia. Bywa, że preparaty te należy stosować przez wiele lat. Czasami dodatkowo zaleca się, by chora osoba przyjmowała również witaminę B i D, selen oraz cynk.

Choroby przenoszone przez kleszcze – jak się chronić?

Paulina Kostka Choroby Brak komentarzy
Mały kleszcz

Łagodne zimy przyczyniają się do tego, że z roku na rok, w Polsce przybywa kleszczy. Te małe pajęczaki budzą strach nie tylko wśród ludzi, chętnie atakują również zwierzęta. Ugryzienie kleszcza w wielu przypadkach może wiązać się z różnymi, groźnymi w skutkach chorobami. Jak więc zagrażają nam kleszcze i w jaki sposób możemy się przed nimi chronić?

Borelioza

Wśród chorób odkleszczowych wymienia się najczęściej boreliozę. Z roku na rok wzrasta zachorowanie na tą chorobę, najwięcej zakażonych jest na Podlasiu oraz w Małopolsce. Borelioza to wieloukładowa choroba zakaźna. Nazywana jest również chorobą z Lyme lub krętkowicą kleszczową. Wywoływana jest przez konkretny rodzaj bakterii, który roznoszony jest właśnie przez kleszcze. Te, kąsając człowieka przenoszą je w ślinie lub wymiocinach.

Nie każde ugryzienie kleszcza kończy się boreliozą. Jeśli jednak zauważymy na ciele charakterystyczny rumień wędrujący. On jest głównym sygnałem, że doszło do zakażenia boreliozą. Dodatkowo pojawiać się mogą objawy charakterystyczne dla grypy lub przeziębienia, czyli gorączka, osłabienie, bóle mięśni, bóle głowy. Brak leczenia wczesnej postaci boreliozy może poskutkować zapaleniem stawów, neuroboreliozą, zapaleniem mięśnia sercowego, zapaleniem skóry itd. Warto więc po pojawieniu się rumienia w miejscu ugryzienia, zgłosić się do lekarza. Zostanie wówczas wdrożona antybiotykoterapia.

Kleszczowe zapalenie mózgu

Kleszcze mogą roznosić również wirusy, tak jest w przypadku kleszczowego zapalenia mózgu. Objawy choroby początkowo są grypopodobne. U zakażonych występuje gorączka, nudności, wymioty, czasem pojawia się biegunka. U znacznej części chorych dochodzi do samoistnego wyleczenia po około tygodniu. Bywa jednak, że objawy rozszerzają się i dochodzi do neuroinfekcji. Wówczas dojść może nawet do zapalenia mózgu, zapalenia móżdżku, zapalenia rdzenia kręgowego czy zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych.

Tularemia

Kleszcze mogą przenosić również tularemię. Jest to ostra choroba zakaźna, która charakteryzuje się powiększeniem węzłów chłonnych. Niestety może doprowadzić nawet do posocznicy, która jest realnym zagrożeniem dla życia. Do objawów tularemii zalicza się gorączkę, osłabienie, utratę wagi, obrzęk węzłów chłonnych, zapalenie gardła. Dojść może również do zajęcia dróg oddechowych. W tej sytuacji powinno dostać natychmiast wdrożone leczenie antybiotykami.

Babeszjoza

Kleszcze wywołują również choroby pasożytnicze, wśród nich jest właśnie babeszjoza. Występuje ona zarówno u ludzi, jak i u zwierząt. Przebieg tej choroby może być bezobjawowy, bywa jednak, że dochodzi do infekcji o szerokim spektrum. Przypominać może ona malarię. Pojawiają się więc objawy grypopodobne, chory ma dreszcze gorączkę, jest osłabiony, poci się, ma bóle głowy, mięśni, brak mu apetytu. Najczęściej dochodzi do powiększenia wątroby i śledziony, co stwierdzane jest w badaniu fizykalnym lub obrazowym. Babeszjoza może doprowadzić do powikłań w postaci ostrej niewydolności nerek, ostrej niewydolności oddechowej i wstrząsu.

Duży kleszcz

Jak się chronić przed chorobami odkleszczowymi?

W sezonie, kiedy trwa wzmożony atak kleszczy, należy zadbać o odpowiednie ubranie. Mowa o noszeniu koszul z długimi rękawami, długich spodni, zakrytych butów. Lepiej unikać miejsc, w których wiadomo, że jest wiele pajęczaków, czyli są to lasy, zarośla, łąki, ale nawet parki miejskie. Warto też stosować preparaty odstraszające kleszcze, a po każdym przyjściu do domu należy uważnie sprawdzić, czy nie mamy na ciele tego małego pajęczaka.

Choroba refluksowa – na czym polega, objawy, leczenie

Paulina Kostka Choroby Brak komentarzy
Mężczyzna z bólem brzucha

Choroba refluksowa dotyka coraz więcej osób. Daje charakterystyczne objawy, dzięki którym łatwo można ją zdiagnozować. Dolegliwości te związane są z zarzucaniem treści żołądkowej do przełyku. Jakie są więc objawy choroby refluksowej i jak ją leczyć?

Czym jest choroba refluksowa?

Choroba refluksowa przełyku, zwana też refluksem żołądkowo-przełykowym, polega na cofaniu się treści żołądkowej do przełyku. Winny temu jest niesprawny zwieracz dolny przełyku. Szacuje się, że nawet 1/5 ludzi na całym świecie ma objawy refluksu co najmniej raz w tygodniu. Jak więc rozpoznać chorobę refluksową?

Objawy choroby refluksowej

Choroba refluksowa przełyku wywołuje sporo objawów. Wśród nich wymienia się przede wszystkim zgagę i ból w klatce piersiowej. Niektórzy mają też zespoły z uszkodzeniem przełyku. Często mówi się również o kaszlu, zapaleniu krtani i astmie oskrzelowej. Powiązane z chorobą refluksową mogą być zapalenia zatok, gardła i uszu, zwłóknienie płuc, nieprzyjemny zapach z ust i krwawienie w górnego odcinka przełyku.

Powikłania choroby refluksowej

Choroba refluksowa wywołać może powikłania. Najczęściej dochodzi do nadżerek przełyku. Chorzy uskarżają się również na owrzodzenia, zwężenie przełyku, krwawienia z owrzodzeń, erozję szkliwa i próchnicę. Refluks żołądkowo-przełykowy zwiększa również ryzyko wystąpienia raka gruczołowego przełyku, raka płaskonabłonkowego przełyku i raka złącza żołądkowo-przełykowego, dlatego tak istotne jest właściwe rozpoznanie tej choroby i wdrożenie odpowiedniego leczenia.

Diagnostyka choroby refluksowej

W diagnostyce choroby refluksowej niezbędne jest wykonanie kilku badań. Głównie mówi się o endoskopii górnego odcinka przewodu pokarmowego. Wykonuje się takżę badania RTG przełyku z kontrastem. Zalecane są również testy omeprazolowe i 24-godzinna pH-metria i manometria przełykowa.

Leczenie choroby refluksowej

Leczenie refluksu żołądkowo-przełykowego odbywa się na kilka sposobów. Przede wszystkim jest to leczenie zachowawcze polegające na stosowaniu leków z grupy inhibitorów pompy protonowej. Wśród takich preparatów wymienia się leki mające w składzie omeprazol czy pantoprazol. Mają one na celu zmniejszenie poziomu kwasów soków żołądkowych.

W niektórych przypadkach konieczne jest wdrożenie leczenia chirurgicznego. Ma ono miejsce, kiedy leczenie farmaceutykami z grupy IPP nie przynosi skutków lub pojawiają się powikłania. Wówczas lekarze podejmują decyzję o przeprowadzeniu operacji. Najczęściej mówi się o fundoplikacji, gastroplikacji, zabiegu Stretta lub metodzie Linx.

U chorych na refluks żołądkowo-przełykowy należy zastosować także działania niefarmakologiczne, które mogą zmniejszyć objawy choroby. Przede wszystkim należy pomyśleć o zmniejszeniu masy ciała, jeśli chory ma nadwagę lub jest otyły. Wiele zmian powinno zajść również w codziennej diecie. Zaleca się stosowanie diety lekkostrawnej, która w znacznej mierze polega na ograniczeniu spożywanych tłuszczów. Należy też zrezygnować z papierosów, alkoholu, ale i mocnej kawy, słodyczy i cytrusów. Warto jeść mało, ale często i regularnie. Najlepiej, by stosować się do zasady 5 posiłków dziennie.

Podstawowe badania – jakie trzeba robić regularnie?

Izabela Konarska Choroby,Leczenie Brak komentarzy
Pacjent podczas wizyty u lekarza

Badania profilaktyczne, czy inaczej badania podstawowe, warto robić przynajmniej raz w roku. Tzw. ogólne badania, dostarczają wielu ważnych informacji na temat stanu zdrowia człowieka. Zarówno młodzi jak i starsi, powinni regularnie oddawać do badania krew, mocz czy też zbadać poziom cukru we krwi. Każdy znajduje się w jakiejś grupie ryzyka i każdy narażony jest na zachorowanie. A po co leczyć, skoro można zapobiegać? O tym jakie badania warto robić regularnie, dowiecie się z poniższego artykułu.

Badania podstawowe – dlaczego warto robić?

Choćby z tego względu, że badania profilaktyczne są bezpłatne, dlatego powinny być przeprowadzane w miarę często, zwłaszcza jeśli są ku temu powody. Podstawowe badania zlecane są przez lekarza pierwszego kontaktu. Badania ogólne są formą profilaktyki zdrowotnej i sposobem zapobiegania rozwojowi wielu chorób, czy wykrywania ryzyka zachorowania. Badania profilaktyczne są realizowane na podstawie świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej. Dzięki wynikom otrzymanym po takich badaniach, można podjąć stosowne leczenie jeżeli wykażą ryzyko zachorowania.

Badania podstawowe – jakie?

W zakres badań podstawowych wchodzą:

  • Morfologia krwi

Polega na ocenie ilościowej i jakościowej poszczególnych składników krwi, odpowiadających za prawidłowe funkcjonowanie całego organizmu. Dzięki takiemu badaniu można stwierdzić czy nie rozwija się infekcja, stan zapalny oraz inne procesy chorobowe.

  • OB

Skrót nazwy „odczyn Biernackiego”. Jest to wskaźnik opadania erytrocytów. Podwyższone OB świadczy najczęściej o rozwijającym się w organizmie procesie zapalnym, reumatycznym lub nowotworowym. Przyspieszone OB wskazuje, że organizm już boryka się z chorobą, z kolei OB w normie nie musi oznaczać, że człowiek jest całkiem zdrowy. Dlatego wskaźnik OB konfrontuje się z innymi wynikami badań dodatkowych.

  • Mocz

Badanie moczu ma za zadanie ocenić cechy fizyczne i biochemiczne oraz wskazać zawartości komórek, wałeczków i kryształków w moczu. Takie badanie również pomaga w rozpoznaniu wielu chorób i schorzeń. Na badanie moczu kierowane są zwłaszcza osoby, u których stwierdzono problemy z nerkami, drogami moczowymi, choroby układowe, cukrzycę, nadciśnienie oraz otyłość.

  • Glukoza

Jest ona podstawowym związkiem energetycznym, niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Badanie zleca się osobom, u których występuje wysokie ryzyko zachorowania na cukrzycę. Wysoki poziom glukozy we krwi może być spowodowany ciążą, nadczynnością tarczycy, cukrzycą.  Natomiast niski poziom glukozy, może być efektem niedoczynności nadnerczy, obecności guza wydzielającego insulinę czy nieleczonej cukrzycy.

  • Cholesterol

Badanie obejmuje cholesterol całkowity, trójglicerydy, cholesterol HDL i cholesterol LDL. Pozwala oznaczyć poziom cholesterolu we krwi oraz poziom tzw. dobrego i złego cholesterolu. Zbyt wysoki poziom cholesterolu, to ogromne ryzyko wystąpienia miażdżycy. Poziom cholesterolu we krwi, lepiej badać częściej niż raz w roku zwłaszcza, jeśli istnieje podejrzenie i zagrożenie wystąpienia określonej choroby.

Choć zabrzmi to jak banał, zdrowie mamy tylko jedno i warto chociaż raz w roku, udać się na badania które zresztą są bezpłatne. Nawet gdyby miały nic nie wykazać, to lepiej mieć to potwierdzone i mieć spokojne sumienie.

Jakie są objawy stresu negatywnego? Co to stres negatywny?

Izabela Konarska Choroby,Leczenie,Zdrowie Brak komentarzy
Czlowiek trzymający smutną maskę

Stres to w zasadzie nieodłączny element dzisiejszego świata. Nie jest niczym wyjątkowym, a wręcz staje się normą. Klasyfikowany jest jako zaburzenie, spowodowane nieradzeniem sobie w danej sytuacji. Istnieją jednak takie przypadki, kiedy stres działa mobilizująco na człowieka, pobudza do działania i podejmowania nowych wyzwań. Jednak jest również stres negatywny, przez który człowiek jest przemęczony, wiecznie wyczerpany i nie ma sił ani energii do podejmowania działań w żadnym wymiarze swojego życia. O tym stresie negatywnym, opowiemy w poniższym artykule.

Stres negatywny – co to jest?

Stres negatywny pojawia się wówczas gdy człowiek żyje w ciągłym i przewlekłym stresie. Negatywny stres działa demobilizująco, prowadzi często rozwoju wielu chorób jak również, może prowadzić do śmierci. Zwiększa także ryzyko pojawienia się różnych schorzeń i problemów zdrowotnych jak kłopoty z sercem, nadciśnienie tętnicze, nerwice, depresja, wrzody i wiele innych.

Stres negatywny najczęściej występuje pod postacią bezsenności, niespokojnych myśli, lękliwości, rozdrażnienia, nadmiernego pobudzenia, problemów z oddychaniem, bólami rożnego pochodzenia. Tego typu stres może doprowadzić do całkowitego rozregulowania organizmu.

Stres negatywny – jakie objawy?

Nowe wyzwania oraz wymagania stawiane przez otoczenie, zadania do wykonania, obowiązki jakimi człowiek jest obłożony, może odebrać człowiekowi siły i chęci do czerpania z życia tego, co najprzyjemniejsze. Przygnębienie, brak mobilizacji do działania i brak sił, to typowe objawy stresu negatywnego. Do tego dochodzi bardzo złe samopoczucie oraz pogorszeniu, może ulec zdrowie. W skrajnych przypadkach może wywoływać ciężkie choroby, a nawet i gorzej.

Stres negatywny w każdym przypadku objawia się inaczej. Jednak do najczęstszych objawów zaliczane są:

  • permanentne zmęczenie,
  • wyczerpanie fizyczne i psychiczne,
  • huśtawki nastrojów,
  • depresja,
  • problemy z koncentracją,
  • sięganie lub nadużywanie używek,
  • wzrost lub spadek masy ciała.

W kwestiach zdrowotnych stres negatywny może prowadzić do wzrostu poziomu cukru we krwi, zwiększa napięcie mięśni, pojawiają się problemy pokarmowe takie jak refluks, zgaga, biegunki, wymioty, nudności, zaparcia. Stres przyczynia się do rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego, w przypadku kobiet rozregulowaniu może ulec miesiączka a w przypadku mężczyzn, może pojawić się problem z potencją.

Kobieta siedzi na podłodze

Stres negatywny – jakie sposoby?

Aby skutecznie walczyć ze stresem, trzeba nauczyć się nad nim panować. Na początek warto się zastanowić nad tym, co powoduje w nas stres i zdenerwowanie i postarać się zminimalizować źródło tego stresu. Jeśli jest to niemożliwe, wówczas warto zmienić swoje nastawienie do danego problemu i sposób reagowania. Kluczowe jest to aby zrozumieć, że nikt nie jest ani doskonały, ani perfekcyjny, ani nie zastąpiony. Warto nauczyć się asertywności oraz zmienić sposób wyrażania emocji i swojego zdania. Może to podziałać bardzo oczyszczająco i przynieść wyraźną ulgę. Warto zacząć myśleć pozytywnie, uwierzyć we własne siły i przyjąć pomoc od tych ludzi, którzy wyciągają pomocną dłoń.

Absolutnie nie wolno dopuścić do sytuacji, w której stres się kumuluje. Wtedy nastąpi coś w rodzaju erupcji wulkanu. Dlatego jeśli czujemy takie napięcie porównywalne do eksplozji, wówczas znajdźmy sposób na rozładowanie emocji. Może być to kawa z przyjaciółką, kąpiel w pianie, wyjście do kina itp. Ważne, aby w sytuacjach stresowych, mieć pod ręką swój niezawodny sposób, który pozwoli ten stres rozładować i rozluźnić człowieka w każdym możliwym aspekcie.

Oczywiście stres zawsze będzie się pojawiał, w mniejszym lub większym stopniu gdyż żyjemy w takich czasach, że nawet dzieci przeżywają swoje stresy. Najważniejsze to nie dać mu się zdominować i znaleźć na niego metodę. Dzięki temu będziemy zdrowsi i szczęśliwsi a stres, już nie będzie miał takich strasznych oczu i łatwiej będzie nam sobie z nim radzić.

Niedobór jodu – objawy? Jak uzupełnić niedobory jodu?

Izabela Konarska Choroby,Dieta,Zdrowe odżywianie,Zdrowie Brak komentarzy
Witryna z lekami

Niedobór jodu to dosyć częsty problem i boryka się z nim coraz więcej osób. Nie wolno go jednak bagatelizować, ponieważ jod stanowi jeden z najważniejszych pierwiastków, koniecznych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Z czego wynika niedobór jodu? Jak się objawia i jak można go uzupełnić. O tym przeczytacie poniżej.

  1. Niedobór jodu – objawy
  2. Niedobór jodu – przyczyny
  3. Niedobór jodu – metody na uzupełnienie

1. Niedobór jodu – objawy

Jod jest pierwiastkiem rozpuszczalnym w wodzie. Występuje w soli kuchennej oraz niektórych pokarmach. Jod można również wdychać nad morzem. Dostępne są także odpowiednie suplementy diety z jodem w składzie. Jod używa się również do produkcji niektórych leków. Jest kluczowym czynnikiem, który wpływa na prawidłowe funkcjonowanie tarczycy. Gruczoł ten jod do produkcji hormonów tarczycy które z kolei, pomagają w rozwoju mózgu, gojeniu się ran czy metabolizmie energetycznym.

W sytuacji kiedy mamy do czynienia z niedoborem jodu, organizm wysyła szereg sygnałów o tym świadczących. Można zaobserwować takie reakcje organizmy jak:

  • Wola

To specyficzny obrzęk pojawiający się na szyi i stanowi najbardziej charakterystyczny objaw niedoboru jodu. Powstaje na skutek bardzo niskiego poziomu hormonu, stymulującego tarczycę we krwi czyli TSH. Gdy organizmowi brakuje jodu, automatycznie brakuje również TSH. Aby zrekompensować ten niedobór, tarczyca musi pracować dużo ciężej, powodując przy tym mnożenie się komórek.

  • Wzrost wagi

Hormony wydzielane przez tarczycę, odgrywają kluczową rolę w regulacji metabolizmu. Niedobór hormonów tarczycy spowalnia proces przemiany materii oraz przemianę żywności w energię. Przy niskim poziomie energii, pojawia się nadmierne zmęczenie, spadek formy, człowiek jest bardzo ospały i zmęczony.

  • Wypadanie włosów

Podczas prawidłowej pracy hormonów tarczycy, meszki włosowe cały czas się rozrastają. Dlatego jeśli ktoś, zawsze cieszył się gęstymi i bujnymi włosami i nagle zauważa że włosy stają się przerzedzone i wypadają, to jest to wyraźny sygnał od organizmu, że coś jest nie tak.

  • Sucha skóra

Komórki skóry również nie pracują na pełnych obrotach jeśli organizmowi brakuje jodu. Skóra staje się sucha i w najgorszym wypadku może dojść do jej łuszczenia.

2. Niedobór jodu – przyczyny

Niedobór jodu wynika z jego dystrybucji w środowisku. Odpowiednia ilość jodu występuje wyłącznie na terenach nadmorskich. Im dalej od morza, tym zawartość jodu jest mniejsza. Inną przyczyną niedoboru jodu w organizmie jest spożywanie tzw. związków wolotwórczych, które uniemożliwiają prawidłowe wchłanianie jodu do hormonów tarczycy. Związki wolotwórcze zawarte są w takich produktach jak kapusta, rzepa, szpinak czy brukselka. Również nadmiar wapnia, zawartego w wodzie pitne, może prowadzić do zmniejszenia wchłaniania jodu w przewodzie pokarmowym.

Butelka i listek z tabletkami

3. Niedobór jodu – metody na uzupełnienie

Niedobór jodu można uzupełniać poprzez stosowanie odpowiednich leków. Zazwyczaj jest to jodek potasu w formie tabletek, przyjmowane raz dziennie po posiłku i popijane wodą. Dawka leku zależy od tego, czy z niedoborem jodu zmaga się dziecko, czy dorosły. W przypadku wystąpienia wola tarczycowego, dodatkowo przyjmuje się tyroksynę. Hamuje ona wydzielanie TSH przez przysadkę. Dzięki temu zmniejsza się stymulacja tarczycy, co w efekcie może spowolnić lub całkowicie wyeliminować powstałego wola.

Można dostarczyć organizmowi potrzebnego jodu również w sposób naturalny. Większość jodu, dostaje się do naszego organizmu poprzez przewód pokarmowy. Jod w dużym stopniu występuje w wodzie morskiej, dlatego też warto spożywać produkty będące bogatym źródłem jodu. Takimi produktami bez wątpienia są ryby (dorsz, tuńczyk, sardynki, flądra), glony, kawior, owoce morza (krewetki, ośmiornice, kalmary).

Każdy niedobór w organizmie może być groźny dla zdrowia dlatego nigdy nie należy lekceważyć sygnałów jakie wysyła nam organizm. Im bardziej będziemy bagatelizować dany problem, tym większą krzywdę wyrządzimy samym sobie.

Magnez – jakie są objawy braku magnezu? Jak uzupełnić magnez?

Izabela Konarska Choroby,Dieta,Leczenie,Zdrowe odżywianie,Zdrowie
Opakowanie z witaminami

Magnez jest jednym z tych pierwiastków, który jest niezbędny dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Magnez odpowiedzialny jest za przemiany metaboliczne zatem jego niedobór, może w efekcie bardzo źle wpłynąć na organizm. Jak objawia się niedobór magnezu i jak go uzupełniać, o tym opowiemy w poniższym artykule.

  1. Przyczyny niedoboru magnezu
  2. Objawy niedoboru magnezu
  3. Metody na uzupełnienie magnezu

1. Przyczyny niedoboru magnezu

Zazwyczaj główne przyczyny niedoboru magnezu leżą w nieprawidłowej diecie, niektórych chorobach o podłożu neurologicznym, odwodnieniu będącego wynikiem przebytej biegunki lub wymiotów. Choroby układu moczowego, nieprawidłowa praca nerek, choroby jelit czy alergie pokarmowe w znacznym stopniu utrudniają wchłanianie się magnezu do organizmu. Stosowane wcześniej leki o działaniu moczopędnym oraz przeczyszczającym, również nie sprzyjają wchłanianiu magnezu. Restrykcyjne diety, głodówki w znacznym stopniu osłabiają organizm, powodując spadek poziomu magnezu i utrudniając tym samym jego skuteczne wchłanianie. Zmagając się z niedoborem magnezu, należy ograniczyć, albo całkowicie odstawić alkohol oraz napoje zawierające kofeinę.

2. Objawy niedoboru magnezu

Niedobór magnezu w organizmie daje szereg dolegliwości, które mogą mieć poważne konsekwencje dla zdrowia. To co powinno zwrócić naszą uwagę i uwrażliwić na zaistniały problem to:

  • nadmierna kurczliwość mięśni,
  • nerwowość,
  • kłopoty z pamięcią i koncentracją,
  • zmienność nastrojów,
  • stany depresyjne,
  • zaburzenia widzenia,
  • migrena,
  • nadmierne zmęczenie,
  • zaburzenia rytmu serca,
  • nadmierna potliwość,
  • łuszczenie się skóry,
  • łamliwość włosów i paznokci,
  • skurcze przełyku.

Niedobór magnezu jest szczególnie niebezpieczny w ciąży. Może doprowadzić do skurczy i w konsekwencji, do wcześniejszego porodu lub poronienia. Dlatego niezwykle istotne jest uzupełnianie tego pierwiastka, poprzez przyjmowanie stosownych witamin lub spożywania produktów bogatych w magnez.

Pyszne i zdrtowe produkty spożywcze

3. Metody na uzupełnienie magnezu

Na szczęście symptomy niedoboru magnezu są łatwo wykrywalne. Gorzej z ich uzupełnianiem. Problem leży we wchłanialności, która jest zaburzona. Oprócz zbilansowanej diety, niezbędna jest odpowiednia suplementacja. Dieta na uzupełnienie magnezu powinna zwierać produkty wspomagające wzrost poziomu magnezu w organizmie. Należą do nich m.in.:

  • pestki dyni,
  • otręby pszenne,
  • kakao,
  • orzechy,
  • kasza gryczana,
  • produkty zbożowe,
  • szpinak,
  • banany.

Preparaty wspomagające uzupełnianie magnezu dostępne są w aptekach bez recepty oraz w sklepach zielarskich.

Jeżeli nasz organizm wysyła sygnały świadczące o niedoboru magnezu, wówczas należy udać się na badania krwi i sprawdzić, czy nasze przypuszczenia są prawdziwe. Jeśli tak, należy wziąć się ostro do pracy i zadbać o własne zdrowie które przecież mamy tylko jedno. Zdrowy człowiek to szczęśliwy człowiek.

Nadkwasota – objawy i leczenie. Jaka dieta na nadkwasotę żołądka

Izabela Konarska Choroby,Dieta,Leczenie,Zdrowe odżywianie,Zdrowie
Kobieta trzymająca się za brzuch

Nadkwasota lub nadkwaśność żołądka, to zaburzenie pracy układu trawiennego polegająca na nadmiernym wydzielaniu soków żołądkowych. Towarzyszy temu szereg nieprzyjemnych dolegliwości. Nadkwasota często powoduje również wywoływać uczucie pieczenia za mostkiem. Jak walczyć z problemem nadkwaśności żołądka? O tym opowiemy w poniższym artykule.

Nadkwasota – przyczyny

Bezpośrednią przyczyną nadkwasoty jest nadmierna produkcja soku trawiennego. Powodów dla których tak się dzieje, jest z kolei bardzo dużo. Na pewno może wynikać z nieprawidłowej diety w której dominują węglowodany, białko i tłuszcz. Również spożywanie alkoholu ma swój niemały udział w nadprodukcji kwasów żołądkowych. Nadkwasota może pojawić się jeśli niewłaściwie łączymy produkty spożywcze, powodując tym samym zakwaszenie organizmu. Częstą przyczyną jest także stres, który powoduje nadmierne wydzielanie kwasów trawiennych.

Zdarza się że nadkwasotę powodują pewne odruchy nerwowe, ponieważ enzymy
trawienne, wydzielane są pod wpływem sygnałów które wysyłają ośrodki nerwowe. Również tak niewinne czynności jak rzucie gumy czy przyjmowanie zwykłych leków na ból głowy, może wywołać nadkwasotę w organizmie.

Nadkwasota – objawy

Typowymi objawami nadkwasoty żołądka są głównie:

  • zgaga,
  • wzdęcia,
  • nudności,
  • zaparcia,
  • odbijanie się kwaśnej treści żołądka.

Nadkwasota powoduje nie tylko duży dyskomfort, ale przede wszystkim
dolegliwości bólowe. Oprócz wymienionych powyżej dolegliwości, może dojść także refluks, czyli cofanie się treści żołądkowej do przełyku czy bóle podbrzusza. Nadkwasota daje uczucie pełnego żołądka, powoduje niestrawność, rozdrażnienie, uczucie zmęczenia, a także wrażenie zatkanego przełyku.

Nadkwasota – dieta

Dieta na nadkwasotę żołądka musi być odpowiednio przygotowana i zbilansowana, aby mogła skutecznie hamować wydzielanie soków żołądkowych i zobojętniać kwasy żołądkowe. Ważne aby przestrzegać kilku, najważniejszych zasad. Dieta powinna zawierać białko, które wiąże nadmiar kwasu solnego. W tym celu należy wybierać takie produkty jak:

  • chude mięso,
  • chude ryby,
  • nabiał,
  • jaja.

Ilość spożywanego tłuszczu musi być stale kontrolowana. Tłuszczy z diety nie można wykluczyć całkowicie ponieważ one też są potrzebne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, jednak w przypadku nadkwasoty należy je odpowiednio dawkować. Najlepszymi produktami bogatymi w tłuszcze, idealne w diecie na nadkwasotę
będą;

  • olej sojowy,
  • olej słonecznikowy,
  • olej rzepakowy,
  • oliwa z oliwek,
  • masło w niewielkich ilościach.

O słodyczach najlepiej zapomnieć. Ilość cukru w diecie na nadkwasotę powinna być niewielka, ponieważ cukier spowalnia wydzielanie soków trawiennych. Najlepiej zastąpić go miodem. Należy unikać takich produktów jak pieczone ciasta, batoniki, słodzone napoje a także soki. Ilość błonnika w diecie również powinna być odpowiednio wyważona ponieważ błonnik, długo zalega w żołądku. Dlatego lepiej ograniczyć pieczywo razowe i pełnoziarniste oraz inne produkty zawierające błonnik.

Nadkwasota może nie jest poważną chorobą ale daje szereg nieprzyjemnych
dolegliwości, które potrafią uprzykrzać życie i męczyć. Dlatego nie warto tego przedłużać i najlepiej od razu podjąć stosowne działania, które przyniosą ulgę i poprawę naszego zdrowia.