Leczenie

Ageuzja, dysgeuzja, na czym polega, jak leczy się życie bez smaku

Aga Leśna Choroby,Leczenie,Zdrowie Brak komentarzy
Kobieta smakująca słodkie ciastko

Zmysł smaku jest jednym z podstawowych zmysłów ludzkiego ciała. Większość z nas nie wyobraża sobie tego, by nie czuć potraw i napojów, które spożywamy. Co jednak, gdy nasze receptory smakowe zaczynają szwankować? Czym jest ageuzja? Czym jest dysgeuzja? W jaki sposób można leczyć zaburzenia czucia smaku?

Życie bez smaku – czy możliwe?

Możliwość odczuwania smaku jest jednym z podstawowych zmysłów, jakie posiadamy. Czy możliwe jest więc, byśmy byli go pozbawieni? Czym właściwie jest smak? Mówiąc najprościej, w naszej jamie ustnej, konkretnie na języku, w podniebieniu oraz górnej części przełyku, znajdują się receptory smaku zwane kubkami smakowymi. Działają jak chemoreceptory – ślina rozpuszcza poszczególne substancje chemiczne, a te jako impuls nerwowy docierają do mózgu. Nasze odczucia to przede wszystkim mieszanka czterech podstawowych smaków: słodkiego, gorzkiego, kwaśnego i słonego. Wyróżnia się jeszcze piąty smak – umami.

Co jednak, gdy receptory smaku zaczynają szwankować? Wówczas dochodzi do zaburzeń czucia smaku, a tym samym albo do jego całkowitego zatracenia, albo upośledzenia. Są to ageuzja, dysgeuzja, hipogeuzja i hipergeuzja.

Czym jest ageuzja, dysgeuzja?

Ageuzja, to najprościej mówiąc, całkowite zatracenie możliwości odczuwania smaku. Innymi słowy, spożywane jedzenie jest dla nas mdłe i bez smaku, a receptory smakowe niczego nie rejestrują i nie przesyłają informacji dalej za pomocą połączeń nerwowych. Taki skrajny przypadek występuje jednak niezmiernie rzadko, zdecydowanie częściej można spotkać dysgeuzję, która odznacza się zniekształceniem lub osłabieniem bodźców smakowych. Najczęściej polega to na tym, że jedząc, chory odczuwa poszczególne smaki i składniki, których w danej potrawie nie ma lub też nieodczuwaniu niektórych z tych składników.

Oczywiście, powodów takiego stanu rzeczy może być wiele: choroby, używki, leki i inne.

Jakie inne zaburzenia smaku można spotkać?

Rodzajów zaburzeń smaku jest kilka, a choć najczęściej mówi się o ageuzji i dysgeuzji, nie można zapomnieć o innych typach problemów ze smakiem. Należy tu wymienić jeszcze hipogeuzję, objawiającą się pogorszeniem odczuwania smaku, nie tracimy więc całkowicie możliwości odczuwania, ale zdecydowanie zmniejsza się wrażliwość kubków smakowych.

Przeciwieństwem hipogeuzji jest hipergeuzja, sprawiająca, że odczuwane smaki są wielokrotnie intensywniejsze niż normalnie. Do takiego zaburzenia najczęściej dochodzi z racji niedoczynności kory nadnerczy lub przysadki mózgowej.

Kanapka

Jakie są przyczyny zaburzeń smaku?

Przyczyn zaburzeń smaku może być wiele. Jednym z nich jest nadmierna ilość używek – alkohol, papierosy, leki (inhibitory konwertazy, metronidazol, leki przeciwpadaczkowe i moczopędne). Jednak nie tylko one – problemy z odczuwaniem smaku występuje także przez źle prowadzonej higienę jamy ustnej, w tym także protezy zębowe. Wpływ mogą mieć również zabiegi chirurgiczne w obrębie twarzy (np. ucha środkowego).

Za zaburzenia smaku odpowiadają także liczne choroby i infekcje, w tym infekcja górnych dróg oddechowych, choroba ślinianek, a także są objawem licznych chorób neurologicznych. Wśród nich można wymienić: Alzheimera, stwardnienie rozsiane, udar mózgu, zapalenie mózgu, porażenie nerwu twarzowego, choroby wątroby, a także borelioza. Brak witamin, szczególnie B12, polineuropatia cukrzycowa czy neuropatie zaburzeń endokrynologicznych (niedoczynność tarczycy, choroba Cuchinga, Addisona) także nie są tu bez winy.

Jak leczyć zaburzenia smaku?

Jeżeli zauważamy u siebie zaburzenia smaku, w pierwszej kolejności należy udać się do lekarza, by określić, co może być przyczyną. Do kogo iść? W pierwszej kolejności do lekarza pierwszego kontaktu, który da nam skierowanie do laryngologa oraz neurologa. Dzięki temu oceni się, jak duże jest uszkodzenie smaku. Leczenie ageuzji, gysgeuzji czy innych rodzajów zaburzeń czucia receptorów smaku polega przede wszystkim na eliminowaniu przyczyn. Jeżeli za pogorszenie odpowiada infekcja górnych dróg oddechowych – należy ją wyleczyć.

Oczywiście zdarzają się przypadki nieodwracalnych uszkodzeń, szczególnie w przypadku ageuzji. Nie ma tutaj sposobu na skuteczne wyleczenie, choć trwają badania mające na celu opracowanie skutecznej terapii.

Choroba zwyrodnieniowa stawów – jak się objawia?

Aga Leśna Choroby,Leczenie,Zdrowie Brak komentarzy
Masaż kolana

Choroba zwyrodnieniowa stawów, zwana też popularnie po prostu zwyrodnieniem stawów, jest przypadłością, na którą najczęściej narzekają osoby starsze. Obecnie jednak coraz częściej zaczyna ona dotykać także młodszych pacjentów. Czym jest choroba zwyrodnieniowa stawów? Jak się objawia, jak ją leczyć?

Czym jest choroba zwyrodnieniowa stawów?

Właściwie to nie ma żadnej definicji, która dokładnie określałaby, czym jest choroba zwyrodnieniowa stawów. Wiadomo jedynie z całą pewnością, co jest przyczyną tej przypadłości, a odpowiada za nie zachwianie równowagi między zniszczeniem a odbudową chrząstki stawowej. Oczywiście jest to bezpośredni winowajca całego, jednak czynników mogących do tego doprowadzić jest zdecydowanie więcej. Trzeba też pamiętać o innej ważnej kwestii – choroba ta jest nieodwracalna i nieuleczalna. Oznacza to, że gdy dopadnie nas zwyrodnienie stawów, jedynym sposobem na poprawienie komfortu życia, będzie łagodzenie objawów.

Choroba zwyrodnieniowa stawów najczęściej dotyka: stawów biodrowych, kręgosłupa lędźwiowego, kolan oraz palców rąk i nóg. Trzeba jednak pamiętać, że przypadłość ta może objąć praktycznie każdą część ciała.

Jakie choroby zwyrodnienia stawów wyróżniamy?

Jak już wiemy, zwyrodnienie stawów może dotknąć praktycznie każdej części ciała. W praktyce lekarskiej wyróżnia się jednak dwa podstawowe podziały choroby: pierwotną oraz wtórną.

Postać pierwotna choroby występuje zdecydowanie częściej, lecz pomimo tego, do dziś lekarze nie są w stanie dokładnie określić, co może być jej przyczyną. Postać wtórna zwyrodnienia stawów pojawia się rzadziej, jednak zazwyczaj jest następstwem uszkodzeń w okolicach stawów, chorobami organizmu, albo wadami w budowie.

Jak objawia się choroba zwyrodnieniowa stawów?

Choć choroba może dotknąć praktycznie każdej części ciała, najczęściej ogranicza się jedynie do określonych miejsc, na przykład tylko do rąk czy nóg, albo tylko do kręgosłupa. Rzadziej występuje w większej ilości. Należy jednak pamiętać, jakie są najczęstsze objawy tej choroby. Właściwie mamy ich dwie: ból, który występuje zazwyczaj podczas ruchu, a także większe ograniczenie ruchomości. Czasem, choć zdecydowanie rzadziej, pojawiają się także: zniekształcenia obrysu stawu, tkliwość przy dotyku, trzeszczenie w stawach podczas ruchu lub wysięk (patologiczny płyn w stawie).

Ręce osoby starszej

Choroba zwyrodnieniowa stawów – jak do niej dochodzi?

Przyczyn, jakie mogą doprowadzić do choroby zwyrodnieniowej stawów, może być wiele, szczególnie gdy ma się na myśli jej postać wtórną. Bezpośrednimi przyczynami mogą być różnego rodzaju choroby i urazy, zalicza się do nich: urazy stawów, wady wrodzone i rozwojowe, zaburzenia metaboliczne, zaburzenia endokrynologiczne (cukrzyca, tarczyca), inne choroby stawów i kości (martwica, reumatoidalne zapalenie stawów, dna moczanowa), a także odmrożenia.

Co wpływa na rozwój tej choroby? Warto wiedzieć, że istnieją grupy, które są szczególnie narażone na zwyrodnienie stawów. Do takich problemów może doprowadzić choćby otyłość – im większa masa, tym większy nacisk na stawy, wykonywany zawód (praca fizyczna, częste klęczenie, zginanie stawów), uprawiany sport czy osłabienie mięśni wokół stawu. Do czynników sprzyjających chorobie zalicza się także wiek (najczęściej problemy pojawiają się po 40 roku życia), płeć (kobiety częściej chorują niż mężczyźni), a także czynniki genetyczne.

Jak leczyć zwyrodnienie stawów?

Obecnie nie ma możliwości całkowitego wyleczenia choroby zwyrodnieniowej stawów. Istotne będzie jednak to, by jak najwcześniej zauważyć objawy, które mogą świadczyć o chorobie i udać się do lekarza. Wczesne rozpoznanie pozwoli na szybsze wdrożenie leczenia wspomagającego, w tym farmakologii i leczenia rehabilitacyjnego, dzięki któremu w przyszłości uniknie się niesprawności. Trzeba pilnować swojej masy ciała, stosować odpowiednie ćwiczenia, wyeliminować czynniki obciążające, czasem wskazane jest unieruchomienie stawu.

W leczeniu wspomagającym czasem stosuje się także krioterapię i leczenie ciepłem. W sytuacjach skrajnych lekarz może zalecić operację. Całkowite wyleczenie nie jest jednak możliwe, można jedynie zmniejszyć odczuwane objawy i spowolnić rozwój choroby, by jak najdłużej zachować sprawność fizyczną.

Bakteryjne zapalenie płuc – jak rozpoznać?

Paulina Kostka Choroby,Leczenie Brak komentarzy
RTG płuc

Bakteryjne zapalenie płuc to choroba zaraźliwa. Wywoływana jest najczęściej przez paciorkowce, w tym dwoinkę zapalenia płuc. Choroba ta jest uciążliwa i ma wiele męczących objawów. Wyleczyć ją można jedynie przyjmowaniem odpowiedniego antybiotyku. Po czym rozpoznać bakteryjne zapalenie płuc, jak je zdiagnozować i jak leczyć?

Bakteryjne zapalenie płuc – co warto wiedzieć?

Zapalenie płuc może być wywoływane przez różne czynniki. Wśród nich wymienia się wirusy, grzyby, pasożyty i właśnie bakterie. Są one najczęstszą przyczyną pozaszpitalnych zapaleń płuc. Za większość zakażeń odpowiedzialna jest dwoinka zapalenia płuc. Choroba ta jest zaraźliwa. Wystarczy przebywać w tym samym pomieszczeniu blisko osoby chorej, by zarazić się zapaleniem płuc. Bakterie przenoszone są drogą kropelkową, ale też np. przez skórę rąk. Chcąc uchronić się przed zarażeniem należy przestrzegać podstawowych zasad higieny i ograniczyć kontakt z chorym.

Objawy bakteryjnego zapalenia płuc

Charakterystycznym objawem bakteryjnego zapalenia płuc jest kaszel i to taki określany jako gwałtowny, powodujący duszności. Pojawiają się przy tym trudności z oddychaniem, świszczący oddech, ból odczuwany w klatce piersiowej, najczęściej po bokach. Typowe jest odkrztuszanie ropnej wydzieliny o żółtym zabarwieniu. Zdarza się, że u chorego może pojawić się również krwioplucie.

U chorych z bakteryjnym zapaleniem płuc pojawia się również gorączka i to wysoka, nawet do 40’C. Charakterystyczne jest osłabienie, dreszcze, bóle głowy, mięśni, pojawia się brak apetytu.

Chusteczki, leki, termometr

Diagnostyka bakteryjnego zapalenia płuc

Bakteryjne zapalenie płuc diagnozuje się najczęściej na podstawie objawów i badania fizykalnego. Chorego się osłuchuje, mierzy mu się ciśnienie. Zalecane jest również wykonanie zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej, co przeważnie potwierdza postawioną diagnozę.

Jeśli chory zostaje hospitalizowany, wówczas wykonywanych jest szereg badań. Jest to morfologia krwi, poziom CRP, stężenie bilirubiny i kreatyniny itp. Oprócz tego pacjent ma również bronchoskopię, posiew krwi czy badanie bakteriologiczne plwociny.

Leczenie bakteryjnego zapalenia płuc

Bakteryjne zapalenie płuc jest leczone przede wszystkim antybiotykami. Oprócz tego zalecane jest przyjmowanie leków obniżających gorączkę i ułatwiających odkrztuszanie. Chory na zapalenie płuc powinien przyjmować dużo płynów i obowiązkowo zostać w domu. Najważniejsze to nie doprowadzić do odwodnienia i zadbać o dietę bogatą w żywność zawierającą żywe kultury bakterii, jak jogurty czy kiszonki. Warto też przyjmować leki osłonowe przy antybiotykoterapii. Zalecane jest również powstrzymanie się od palenia papierosów na czas leczenia zapalenia płuc.

Bakteryjne zapalenie płuc to choroba, która musi zostać skutecznie wyleczona. Lekceważenie jej może grozić poważnymi powikłaniami, np. powstaniem ropniaka opłucnej czy ropniem płuca. Wówczas konieczne będzie wprowadzenie dodatkowego leczenia opierającego się nie tylko na antybiotykoterapii, ale również na wykonaniu drenażu czy specjalnej rehabilitacji.

Zapalenie zatok u dzieci – objawy, leczenie

Paulina Kostka Choroby,Leczenie Brak komentarzy
Tabletki i termometr

Zapalenie zatok u dzieci to częsta infekcja. Najczęściej wywoływana jest ona przez wirusy lub bakterie, a przyczyny tej choroby mogą być różne. Jak więc objawia się zapalenie zatok u dzieci i jak należy je leczyć?

Przyczyny zapalenia zatok u dzieci

Przyczyn zapalenia zatok u dzieci może być wiele. Wśród nich wymienia się alergię, astmę oskrzelową, niedobory immunologiczne, chorobę refluksową żołądka, skrzywienie przegrody nosowej, przerośnięcie migdałka gardłowego, ale nie tylko. Zapalenie zatok zdarza się częściej u dzieci uczęszczających do żłobków i przedszkoli. Na niekorzyść jest również zanieczyszczenie powietrza, które osłabia mechanizmy obronne u dzieci. Mowa nie tylko o smogu, ale i o przebywaniu w dymie papierosowym.

Objawy zapalenia zatok u dzieci

Objawy zapalenia zatok u dzieci różnią się od tego, czy jest ono wywołane przez wirusy czy przez bakterie. Jeśli maluch ma zapalenie o charakterze wirusowym, wówczas infekcja trwa około tygodnia. Objawia się ona bólem gardła, kichaniem, gorączką, zatkanym nosem, katarem. Pojawiają się bóle mięśniowe, apatia i złe samopoczucie.

Jeżeli chodzi o objawy bakteryjnego zapalenia zatok u dzieci, najczęściej wymienia się zatkany nos, katar, kaszel. Są to symptomy, które utrzymują się powyżej 10 dni, nie słabną, a wręcz przeciwnie – zaostrzają się. Gorączka wzrasta nawet powyżej 39’C, katar staje się ropny, dzieci odczuwają ból w okolicy oczodołów.

Diagnostyka zapalenia zatok u dzieci

Lekarze przede wszystkim przeprowadzają wywiad odnośnie występujących objawów. Dodatkowo mogą zlecić wykonanie zdjęcia rentgenowskiego lub tomografii komputerowej zatok. Wykonuje się również badania mikrobiologiczne z nosa i gardła.

Leczenie zapalenia zatok u dzieci

Leczenie wirusowego zapalenia zatok u dzieci nie jest zbyt skomplikowane i zazwyczaj ogranicza się do łagodzenia objawów. Podaje się wtedy leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Zalecane jest też stosowanie środków, które nawilżą śluzówkę nosa i leków ułatwiających usuwanie zalegającej wydzieliny.

Leczenie bakteryjnego zapalenia zatok opiera się na antybiotykoterapii. Może ona trwać przez 2 tygodnia lub nawet dłużej. Oprócz tego dziecku podaje się leki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, nawilżające śluzówkę nosa i ułatwiające usuwanie wydzieliny.

Opakowanie chusteczek

Zapalenie zatok u dzieci – jak go uniknąć?

Zapalenie zatok to infekcja, która może przybrać postać przewlekłej choroby, która dla dziecka będzie wyjątkowo uciążliwa. Warto więc zastanowić się, jak zminimalizować ryzyko zachorowania. Przede wszystkim należy unikać kontaktu z osobami, które przechodzą infekcje górnych dróg oddechowych. Niektóre z nich mogą być zaraźliwe. Często chorują dzieci, które chodzą do żłobków i przedszkoli, tam od innych maluchów zarażają się chorobami. Trzeba też nauczyć dziecko przestrzegania podstawowych zasad higieny, czyli częstego mycia rąk, zasłaniania ust przy kaszlu, wycierania nosa jedynie w chusteczkę itp. Zalecane są również szczepienia przeciwko pneumokokom oraz grypie.

Podstawowe badania – jakie trzeba robić regularnie?

Izabela Konarska Choroby,Leczenie Brak komentarzy
Pacjent podczas wizyty u lekarza

Badania profilaktyczne, czy inaczej badania podstawowe, warto robić przynajmniej raz w roku. Tzw. ogólne badania, dostarczają wielu ważnych informacji na temat stanu zdrowia człowieka. Zarówno młodzi jak i starsi, powinni regularnie oddawać do badania krew, mocz czy też zbadać poziom cukru we krwi. Każdy znajduje się w jakiejś grupie ryzyka i każdy narażony jest na zachorowanie. A po co leczyć, skoro można zapobiegać? O tym jakie badania warto robić regularnie, dowiecie się z poniższego artykułu.

Badania podstawowe – dlaczego warto robić?

Choćby z tego względu, że badania profilaktyczne są bezpłatne, dlatego powinny być przeprowadzane w miarę często, zwłaszcza jeśli są ku temu powody. Podstawowe badania zlecane są przez lekarza pierwszego kontaktu. Badania ogólne są formą profilaktyki zdrowotnej i sposobem zapobiegania rozwojowi wielu chorób, czy wykrywania ryzyka zachorowania. Badania profilaktyczne są realizowane na podstawie świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej. Dzięki wynikom otrzymanym po takich badaniach, można podjąć stosowne leczenie jeżeli wykażą ryzyko zachorowania.

Badania podstawowe – jakie?

W zakres badań podstawowych wchodzą:

  • Morfologia krwi

Polega na ocenie ilościowej i jakościowej poszczególnych składników krwi, odpowiadających za prawidłowe funkcjonowanie całego organizmu. Dzięki takiemu badaniu można stwierdzić czy nie rozwija się infekcja, stan zapalny oraz inne procesy chorobowe.

  • OB

Skrót nazwy „odczyn Biernackiego”. Jest to wskaźnik opadania erytrocytów. Podwyższone OB świadczy najczęściej o rozwijającym się w organizmie procesie zapalnym, reumatycznym lub nowotworowym. Przyspieszone OB wskazuje, że organizm już boryka się z chorobą, z kolei OB w normie nie musi oznaczać, że człowiek jest całkiem zdrowy. Dlatego wskaźnik OB konfrontuje się z innymi wynikami badań dodatkowych.

  • Mocz

Badanie moczu ma za zadanie ocenić cechy fizyczne i biochemiczne oraz wskazać zawartości komórek, wałeczków i kryształków w moczu. Takie badanie również pomaga w rozpoznaniu wielu chorób i schorzeń. Na badanie moczu kierowane są zwłaszcza osoby, u których stwierdzono problemy z nerkami, drogami moczowymi, choroby układowe, cukrzycę, nadciśnienie oraz otyłość.

  • Glukoza

Jest ona podstawowym związkiem energetycznym, niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Badanie zleca się osobom, u których występuje wysokie ryzyko zachorowania na cukrzycę. Wysoki poziom glukozy we krwi może być spowodowany ciążą, nadczynnością tarczycy, cukrzycą.  Natomiast niski poziom glukozy, może być efektem niedoczynności nadnerczy, obecności guza wydzielającego insulinę czy nieleczonej cukrzycy.

  • Cholesterol

Badanie obejmuje cholesterol całkowity, trójglicerydy, cholesterol HDL i cholesterol LDL. Pozwala oznaczyć poziom cholesterolu we krwi oraz poziom tzw. dobrego i złego cholesterolu. Zbyt wysoki poziom cholesterolu, to ogromne ryzyko wystąpienia miażdżycy. Poziom cholesterolu we krwi, lepiej badać częściej niż raz w roku zwłaszcza, jeśli istnieje podejrzenie i zagrożenie wystąpienia określonej choroby.

Choć zabrzmi to jak banał, zdrowie mamy tylko jedno i warto chociaż raz w roku, udać się na badania które zresztą są bezpłatne. Nawet gdyby miały nic nie wykazać, to lepiej mieć to potwierdzone i mieć spokojne sumienie.

Jakie są objawy stresu negatywnego? Co to stres negatywny?

Izabela Konarska Choroby,Leczenie,Zdrowie Brak komentarzy
Czlowiek trzymający smutną maskę

Stres to w zasadzie nieodłączny element dzisiejszego świata. Nie jest niczym wyjątkowym, a wręcz staje się normą. Klasyfikowany jest jako zaburzenie, spowodowane nieradzeniem sobie w danej sytuacji. Istnieją jednak takie przypadki, kiedy stres działa mobilizująco na człowieka, pobudza do działania i podejmowania nowych wyzwań. Jednak jest również stres negatywny, przez który człowiek jest przemęczony, wiecznie wyczerpany i nie ma sił ani energii do podejmowania działań w żadnym wymiarze swojego życia. O tym stresie negatywnym, opowiemy w poniższym artykule.

Stres negatywny – co to jest?

Stres negatywny pojawia się wówczas gdy człowiek żyje w ciągłym i przewlekłym stresie. Negatywny stres działa demobilizująco, prowadzi często rozwoju wielu chorób jak również, może prowadzić do śmierci. Zwiększa także ryzyko pojawienia się różnych schorzeń i problemów zdrowotnych jak kłopoty z sercem, nadciśnienie tętnicze, nerwice, depresja, wrzody i wiele innych.

Stres negatywny najczęściej występuje pod postacią bezsenności, niespokojnych myśli, lękliwości, rozdrażnienia, nadmiernego pobudzenia, problemów z oddychaniem, bólami rożnego pochodzenia. Tego typu stres może doprowadzić do całkowitego rozregulowania organizmu.

Stres negatywny – jakie objawy?

Nowe wyzwania oraz wymagania stawiane przez otoczenie, zadania do wykonania, obowiązki jakimi człowiek jest obłożony, może odebrać człowiekowi siły i chęci do czerpania z życia tego, co najprzyjemniejsze. Przygnębienie, brak mobilizacji do działania i brak sił, to typowe objawy stresu negatywnego. Do tego dochodzi bardzo złe samopoczucie oraz pogorszeniu, może ulec zdrowie. W skrajnych przypadkach może wywoływać ciężkie choroby, a nawet i gorzej.

Stres negatywny w każdym przypadku objawia się inaczej. Jednak do najczęstszych objawów zaliczane są:

  • permanentne zmęczenie,
  • wyczerpanie fizyczne i psychiczne,
  • huśtawki nastrojów,
  • depresja,
  • problemy z koncentracją,
  • sięganie lub nadużywanie używek,
  • wzrost lub spadek masy ciała.

W kwestiach zdrowotnych stres negatywny może prowadzić do wzrostu poziomu cukru we krwi, zwiększa napięcie mięśni, pojawiają się problemy pokarmowe takie jak refluks, zgaga, biegunki, wymioty, nudności, zaparcia. Stres przyczynia się do rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego, w przypadku kobiet rozregulowaniu może ulec miesiączka a w przypadku mężczyzn, może pojawić się problem z potencją.

Kobieta siedzi na podłodze

Stres negatywny – jakie sposoby?

Aby skutecznie walczyć ze stresem, trzeba nauczyć się nad nim panować. Na początek warto się zastanowić nad tym, co powoduje w nas stres i zdenerwowanie i postarać się zminimalizować źródło tego stresu. Jeśli jest to niemożliwe, wówczas warto zmienić swoje nastawienie do danego problemu i sposób reagowania. Kluczowe jest to aby zrozumieć, że nikt nie jest ani doskonały, ani perfekcyjny, ani nie zastąpiony. Warto nauczyć się asertywności oraz zmienić sposób wyrażania emocji i swojego zdania. Może to podziałać bardzo oczyszczająco i przynieść wyraźną ulgę. Warto zacząć myśleć pozytywnie, uwierzyć we własne siły i przyjąć pomoc od tych ludzi, którzy wyciągają pomocną dłoń.

Absolutnie nie wolno dopuścić do sytuacji, w której stres się kumuluje. Wtedy nastąpi coś w rodzaju erupcji wulkanu. Dlatego jeśli czujemy takie napięcie porównywalne do eksplozji, wówczas znajdźmy sposób na rozładowanie emocji. Może być to kawa z przyjaciółką, kąpiel w pianie, wyjście do kina itp. Ważne, aby w sytuacjach stresowych, mieć pod ręką swój niezawodny sposób, który pozwoli ten stres rozładować i rozluźnić człowieka w każdym możliwym aspekcie.

Oczywiście stres zawsze będzie się pojawiał, w mniejszym lub większym stopniu gdyż żyjemy w takich czasach, że nawet dzieci przeżywają swoje stresy. Najważniejsze to nie dać mu się zdominować i znaleźć na niego metodę. Dzięki temu będziemy zdrowsi i szczęśliwsi a stres, już nie będzie miał takich strasznych oczu i łatwiej będzie nam sobie z nim radzić.

Magnez – jakie są objawy braku magnezu? Jak uzupełnić magnez?

Izabela Konarska Choroby,Dieta,Leczenie,Zdrowe odżywianie,Zdrowie
Opakowanie z witaminami

Magnez jest jednym z tych pierwiastków, który jest niezbędny dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Magnez odpowiedzialny jest za przemiany metaboliczne zatem jego niedobór, może w efekcie bardzo źle wpłynąć na organizm. Jak objawia się niedobór magnezu i jak go uzupełniać, o tym opowiemy w poniższym artykule.

  1. Przyczyny niedoboru magnezu
  2. Objawy niedoboru magnezu
  3. Metody na uzupełnienie magnezu

1. Przyczyny niedoboru magnezu

Zazwyczaj główne przyczyny niedoboru magnezu leżą w nieprawidłowej diecie, niektórych chorobach o podłożu neurologicznym, odwodnieniu będącego wynikiem przebytej biegunki lub wymiotów. Choroby układu moczowego, nieprawidłowa praca nerek, choroby jelit czy alergie pokarmowe w znacznym stopniu utrudniają wchłanianie się magnezu do organizmu. Stosowane wcześniej leki o działaniu moczopędnym oraz przeczyszczającym, również nie sprzyjają wchłanianiu magnezu. Restrykcyjne diety, głodówki w znacznym stopniu osłabiają organizm, powodując spadek poziomu magnezu i utrudniając tym samym jego skuteczne wchłanianie. Zmagając się z niedoborem magnezu, należy ograniczyć, albo całkowicie odstawić alkohol oraz napoje zawierające kofeinę.

2. Objawy niedoboru magnezu

Niedobór magnezu w organizmie daje szereg dolegliwości, które mogą mieć poważne konsekwencje dla zdrowia. To co powinno zwrócić naszą uwagę i uwrażliwić na zaistniały problem to:

  • nadmierna kurczliwość mięśni,
  • nerwowość,
  • kłopoty z pamięcią i koncentracją,
  • zmienność nastrojów,
  • stany depresyjne,
  • zaburzenia widzenia,
  • migrena,
  • nadmierne zmęczenie,
  • zaburzenia rytmu serca,
  • nadmierna potliwość,
  • łuszczenie się skóry,
  • łamliwość włosów i paznokci,
  • skurcze przełyku.

Niedobór magnezu jest szczególnie niebezpieczny w ciąży. Może doprowadzić do skurczy i w konsekwencji, do wcześniejszego porodu lub poronienia. Dlatego niezwykle istotne jest uzupełnianie tego pierwiastka, poprzez przyjmowanie stosownych witamin lub spożywania produktów bogatych w magnez.

Pyszne i zdrtowe produkty spożywcze

3. Metody na uzupełnienie magnezu

Na szczęście symptomy niedoboru magnezu są łatwo wykrywalne. Gorzej z ich uzupełnianiem. Problem leży we wchłanialności, która jest zaburzona. Oprócz zbilansowanej diety, niezbędna jest odpowiednia suplementacja. Dieta na uzupełnienie magnezu powinna zwierać produkty wspomagające wzrost poziomu magnezu w organizmie. Należą do nich m.in.:

  • pestki dyni,
  • otręby pszenne,
  • kakao,
  • orzechy,
  • kasza gryczana,
  • produkty zbożowe,
  • szpinak,
  • banany.

Preparaty wspomagające uzupełnianie magnezu dostępne są w aptekach bez recepty oraz w sklepach zielarskich.

Jeżeli nasz organizm wysyła sygnały świadczące o niedoboru magnezu, wówczas należy udać się na badania krwi i sprawdzić, czy nasze przypuszczenia są prawdziwe. Jeśli tak, należy wziąć się ostro do pracy i zadbać o własne zdrowie które przecież mamy tylko jedno. Zdrowy człowiek to szczęśliwy człowiek.

Nadkwasota – objawy i leczenie. Jaka dieta na nadkwasotę żołądka

Izabela Konarska Choroby,Dieta,Leczenie,Zdrowe odżywianie,Zdrowie
Kobieta trzymająca się za brzuch

Nadkwasota lub nadkwaśność żołądka, to zaburzenie pracy układu trawiennego polegająca na nadmiernym wydzielaniu soków żołądkowych. Towarzyszy temu szereg nieprzyjemnych dolegliwości. Nadkwasota często powoduje również wywoływać uczucie pieczenia za mostkiem. Jak walczyć z problemem nadkwaśności żołądka? O tym opowiemy w poniższym artykule.

Nadkwasota – przyczyny

Bezpośrednią przyczyną nadkwasoty jest nadmierna produkcja soku trawiennego. Powodów dla których tak się dzieje, jest z kolei bardzo dużo. Na pewno może wynikać z nieprawidłowej diety w której dominują węglowodany, białko i tłuszcz. Również spożywanie alkoholu ma swój niemały udział w nadprodukcji kwasów żołądkowych. Nadkwasota może pojawić się jeśli niewłaściwie łączymy produkty spożywcze, powodując tym samym zakwaszenie organizmu. Częstą przyczyną jest także stres, który powoduje nadmierne wydzielanie kwasów trawiennych.

Zdarza się że nadkwasotę powodują pewne odruchy nerwowe, ponieważ enzymy
trawienne, wydzielane są pod wpływem sygnałów które wysyłają ośrodki nerwowe. Również tak niewinne czynności jak rzucie gumy czy przyjmowanie zwykłych leków na ból głowy, może wywołać nadkwasotę w organizmie.

Nadkwasota – objawy

Typowymi objawami nadkwasoty żołądka są głównie:

  • zgaga,
  • wzdęcia,
  • nudności,
  • zaparcia,
  • odbijanie się kwaśnej treści żołądka.

Nadkwasota powoduje nie tylko duży dyskomfort, ale przede wszystkim
dolegliwości bólowe. Oprócz wymienionych powyżej dolegliwości, może dojść także refluks, czyli cofanie się treści żołądkowej do przełyku czy bóle podbrzusza. Nadkwasota daje uczucie pełnego żołądka, powoduje niestrawność, rozdrażnienie, uczucie zmęczenia, a także wrażenie zatkanego przełyku.

Nadkwasota – dieta

Dieta na nadkwasotę żołądka musi być odpowiednio przygotowana i zbilansowana, aby mogła skutecznie hamować wydzielanie soków żołądkowych i zobojętniać kwasy żołądkowe. Ważne aby przestrzegać kilku, najważniejszych zasad. Dieta powinna zawierać białko, które wiąże nadmiar kwasu solnego. W tym celu należy wybierać takie produkty jak:

  • chude mięso,
  • chude ryby,
  • nabiał,
  • jaja.

Ilość spożywanego tłuszczu musi być stale kontrolowana. Tłuszczy z diety nie można wykluczyć całkowicie ponieważ one też są potrzebne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, jednak w przypadku nadkwasoty należy je odpowiednio dawkować. Najlepszymi produktami bogatymi w tłuszcze, idealne w diecie na nadkwasotę
będą;

  • olej sojowy,
  • olej słonecznikowy,
  • olej rzepakowy,
  • oliwa z oliwek,
  • masło w niewielkich ilościach.

O słodyczach najlepiej zapomnieć. Ilość cukru w diecie na nadkwasotę powinna być niewielka, ponieważ cukier spowalnia wydzielanie soków trawiennych. Najlepiej zastąpić go miodem. Należy unikać takich produktów jak pieczone ciasta, batoniki, słodzone napoje a także soki. Ilość błonnika w diecie również powinna być odpowiednio wyważona ponieważ błonnik, długo zalega w żołądku. Dlatego lepiej ograniczyć pieczywo razowe i pełnoziarniste oraz inne produkty zawierające błonnik.

Nadkwasota może nie jest poważną chorobą ale daje szereg nieprzyjemnych
dolegliwości, które potrafią uprzykrzać życie i męczyć. Dlatego nie warto tego przedłużać i najlepiej od razu podjąć stosowne działania, które przyniosą ulgę i poprawę naszego zdrowia.

10 zasad zdrowego żywienia, które łatwo wprowadzisz w życie

Joanna Marecka Dieta,Leczenie,Zdrowe odżywianie,Zdrowie
zasady-zdrowego-zywienia-jak-jesc-zdrowo

Nie od dziś wiadomo, że zdrowe odżywianie pozwala uniknąć wielu nieprzyjemnych chorób. Prawidłowo przygotowane posiłki dostarczają do organizmu niezbędne składniki pokarmowe, wpływają korzystnie nie tylko na twoje zdrowie, ale również na samopoczucie i koncentrację. Oto 10 zasad zdrowego żywienia, które w łatwy i szybki sposób wprowadzisz w życie. Sprawdź i ciesz się zdrowiem.

1. Odżywiaj się regularnie

W zdrowej diecie bardzo ważna jest odpowiednia częstotliwość spożywania posiłków. Znacznie lepiej jest spożywać kilka lekkich posiłków w ciągu dnia niż tylko dwa obfite. Według badań, zdrowy człowiek powinien jeść od 4 do 5 posiłków dziennie co 3-4 godziny. Pozwala to utrzymać odpowiedni poziom cukru we krwi, a także ogranicza spożywanie przekąsek zawierających nadmiar kalorii. Optymalne godziny spożywania posiłków to: śniadanie do 2 godzin po przebudzeniu, obiad w porze największej aktywności w środku dnia i kolacja około 3 godziny przed snem.

2. Jedz różnorodne posiłki

Na zdrowe żywienie wpływa także różnorodność spożywanych posiłków. Nie ma produktu, który zawierałby odpowiednią ilość wszystkich niezbędnych składników pokarmowych. Dlatego należy jeść zarówno produkty zbożowe, jak i mleczne, wysokobiałkowe oraz warzywa i owoce. Nie warto także ufać suplementom, ponieważ żaden z nich nie może w pełni zastąpić dobrze zbilansowanej diety.

3. Jedz dużo warzyw i owoców

Mimo że słyszymy o tym od dziecka, to mało kto rzeczywiście się do tego stosuje. Owoce i warzywa są bardzo bogate w witaminy i składniki mineralne. W owocach zawarty jest również błonnik, który obniża stężenia cholesterolu.

owoce-warzywa-zdrowa-zywnosc

4. Wybieraj naturalne produkty

W zdrowej diecie należy wybierać jak najmniej przetworzone produkty. W końcu im dalej od natury, tym dalej od zdrowia. Dlatego z naszej diety powinniśmy wykreślić wszelkie fast foody, gotowe dania i żywność w proszku.

5. Pij przed i po posiłku

To bardzo ważne. Pić powinno się przed i po jedzeniu, a nie w trakcie. Picie płynów w czasie spożywania posiłku powoduje zaburzenie procesów trawiennych. Może także prowadzić do powstawania gazów, wzdęć i zaparć.

6. Jedz produkty zbożowe

Jak już wspomnieliśmy, różnorodna dieta to podstawa zdrowego żywienia. Jednak nie powinno w niej zabraknąć produktów zbożowych, co więcej, powinny być one składnikiem większości spożywanych posiłków. W szczególności powinno się wybierać artykuły z tzw. pełnego przemiału, które są bogatsze w składniki odżywcze.

7. Unikaj cholesterolu

O tym, że warto ograniczać spożycie tłuszczów zwierzęcych i produktów obfitujących w cholesterol wiedzą w szczególności osoby po zawale. Unikać powinniśmy zatem tłustego mięsa, czekolady, lodów i chipsów.

8. Unikaj słodyczy

Z tym punktem wiąże się również wcześniejszy. Dodatkowo unikanie jedzenia słodyczy chroni przed próchnicą zębów i ułatwia utrzymanie należytej masy ciała.

9. Unikaj soli w posiłkach

Nadmierne spożywanie soli może doprowadzić do rozwoju nadciśnienia tętniczego, zawału serca, a także udaru mózgu. Dlatego nie powinno się spożywać więcej niż 5 g soli dziennie. Ten składnik można zastąpić świeżymi lub suszonymi ziołami.

10. Ogranicz spożycie alkoholu

Nikogo nie powinien zdziwić fakt, że alkohol szkodzi naszemu zdrowiu. Jest przyczyną wielu groźnych chorób, m.in. przewlekłego zapalenia trzustki, marskości wątroby i wielu nowotworów.

Choroba Hashimoto – objawy, diagnostyka, leczenie

Joanna Marecka Choroby,Dieta,Leczenie,Zdrowie
choroba-hashimoto-objawy-leczenie

Choroba Hashimoto najczęściej dotyka kobiety po 45. roku życia, jednak i od tego bywają wyjątki. Jest ściśle powiązana z układem odpornościowym, a jej przyczyną mogą być czynniki genetyczne oraz stres. Najczęściej przebiega bezobjawowo, jednak konsekwencją jej nieleczenia mogą być choroby serca oraz niepłodność. Sprawdź, jakie są objawy tej choroby i jak ją leczyć.

Choroba Hashimoto – na czym polega?

Choroba Hashimoto bywa nazywana także limfocytowym zapaleniem tarczycy i jest chorobą autoimmunologiczną, czyli taką, w której układ odpornościowy niszczy własne komórki. Jest to przewlekłe, niebolesne zapalenie tarczycy, które przez lata niszczy ten gruczoł i prowadzi do zmniejszenia produkcji hormonów. Choroba Hashimoto jest najczęstszą przyczyną niedoczynności tarczycy.

Choroba Hashimoto objawy

Przebieg choroby Hashimoto może być bardzo różnorodny. Najczęściej przez wiele lat przebiega łagodnie i bezobjawowo, a pacjenci dowiadują się o niej dopiero przy przypadkowych badaniach, kompletnie niezwiązanych z tarczycą. Niekiedy objawem choroby może być nieco powiększona tarczyca, uczucie ciągłego osłabienia i senność. Gdy Hashimoto doprowadzi do niedoczynności tarczycy możemy zauważyć nagły wzrost masy ciała, ciągłe uczucie zimna, zaparcia, zaburzenia miesiączkowania czy niepłodność. Z niedoczynnością tarczycy mogą być związane również spowolnienie czynności serca, a także zaburzenia pamięci. Osoby chore na Hashimoto często maja suchą, bladą i łuszcząca się skórę oraz suche, wypadające włosy.

Hashimoto – diagnostyka

W celu diagnostyki choroby Hashimoto wykonuje się badanie palpacyjne, za pomocą którego można stwierdzić powiększenie gruczołu tarczycowego. Lekarz rodzinny powinien zlecić także badania laboratoryjne, takie jak badanie krwi na przeciwciała przeciwtarczycowe anty-TPO i anty-TG oraz badanie poziomu hormonów tarczycy (T3 i fT3 oraz T4 i fT4). W przypadku rozpoznania niedoczynności tarczycy prawdopodobnie będziemy poproszeni również o wykonanie badania USG tarczycy lub biopsji cienkoigłowej tarczycy – gdy badanie USG wykaże obecność guzków.

Jak leczyć Hashimoto?

Najczęściej terapia choroby Hashimoto polega na przyjmowaniu brakujących hormonów tarczycy. Kluczowym lekiem jest tutaj lewotyroksyna, którą przyjmuje się na czczo, około pół godziny przed pierwszym posiłkiem. Jednak częstotliwość i sposób przyjmowania tego leku powinny być wcześniej ustalone z lekarzem. Prawidłowo leczona choroba Hashimoto nie powoduje poważnych konsekwencji. Osoby dotknięte tą chorobą powinny jednak pomyśleć o zdrowej diecie. Zaleca się spożywanie regularnych posiłków, zastępowanie tłuszczów zwierzęcych roślinnymi, jedzenie świeżych owoców i warzyw oraz rezygnacja z wszelkich używek.

A czy możliwe jest całkowite wyleczenie z choroby Hashimoto? W przypadku pacjentów z niedoczynnością tarczycy konieczne jest leczenie lewotyroksyną przez całe życie. Nie daje one całkowitego wyleczenia, jednak znacznie przywraca zdrowie.